Της κ. Δήμητρας Γ. Σαρρή (φοιτήτριας τμήματος Θεολογίας, Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών)
Το άκουγα συχνά και θυμάμαι μου διέγειρε την περιέργεια… “Με την καλοσύνη που ’χει θ’ αγιάσει”. Ήμουν παιδί κι ακόμη δεν είχα συνειδητοποιήσει τι σήμαινε ότι κάποιος “αγίασε” ή ότι κάποιος “ζει σαν άγιος”! Ποιος είναι και πώς καθίσταται άγιος και τί τέλος πάντων είναι η αγιότητα;!
Ώσπου μεγαλώνοντας το είδα, το βίωσα, το ψηλάφισα. Το είδα στον αντίκτυπο της αγιαστικής τους ζωής, το βίωσα κοντά σε μυροβλύζουσες ψυχές, το ψηλάφισα στις σελίδες του Ευαγγελίου και σε χιλιο-διαβασμένα συναξάρια. Μα τι είναι άγιος; Είναι ο άνθρωπος, όμως ξεχνάμε να συμπληρώσουμε του Θεού ο άνθρωπος!
Όλη η έως τώρα ιστορία της ανθρωπότητας διανθίζεται με πάρα πολλές ψυχές των οποίων το πέρασμα στην γη χαρίτωσαν την Δημιουργία, αποτύπωσαν Ιησού Χριστό, ευωδίασαν ωσάν τα άνθη.
Δόθηκαν ολάκερα στον Τριαδικό μας Θεό, θυσίασαν το “εγώ” χάριν του “συ”. Σύμπλευσαν αγαπητικά με κάθε γράμμα του Ευαγγελίου. Αγκάλιασαν στοργικά την προσμονή του Παραδείσου κι αφιερώθηκαν ευλαβικά στην χορεία των ουρανοπολιτών, των ουρανίων Του στρατιωτών.
Τα χείλη τους ψιθύριζαν “ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός ”, κι έτσι διατράνωναν εκκωφαντικά το πνευματικό ανάστημά τους. Σκύβανε το βλέμμα και ο ουρανός υποκλινόταν, έτσι για να τον “ψηλαφίσουν”, έτσι για να Τον “ασπαστούν”.
Ο Θεός ανταμείβει, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει, η άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει … διότι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ , χαριτώνει την αγιασμένη τους ζωή, φωτίζει, λούζει και οπλίζει με Πνεύμα Άγιο την ύπαρξή τους. Καθιστά Αγίες τις ψυχές τούτες κι έτσι ο άνθρωπος -του Θεού ο άνθρωπος- καθίσταται Άγιος, κρήνη της θεότητας, αναβλύζουσα χάρες και χαρές.
Η Εκκλησία μας όλη την Αγία της χορεία την αγιογραφεί τους τοίχους της μόλις ενάμισι μέτρο από το έδαφος κι αυτό γιατί όλοι εμείς είμαστε αυτοί που έπονται. Κι όχι μονάχα τους αποτυπώνει αλλά τους τιμά και τους πανηγυρίζει.
Από την Εκκλησία μας η ημερομηνία που ορίζεται ως ορόσημο για κάποιον Άγιο είναι εκείνη της κοίμησής του, είναι η ημέρα που με ψυχοσωματική ακεραιότητα αφοσιώθηκε στον Θεό, είναι η ημέρα που ενώ σαν άνθρωπος κοιμήθηκε σαν ψυχή αγία θα ζει αιώνια παρά τη χάρη του Θεού.
Ο θάνατος πλέον φαντάζει πέρασμα από την εδώ ζωή στην αληθινή ζωή, στην αιώνια ευφορία κι αγαλλίαση. Έτσι, αξιομνημόνευτη είναι όχι η ημερομηνία γέννησης αλλά εκείνη της ανα-γέννησής τους.
Ο άνθρωπος του οποίου το όνομα ετυμολογείται εκ του “άνω” και του “θρώσκω” είναι εκείνος που από την φύση του έχει την τάση να πορεύεται και να κοιτάζει ψηλά, να ατενίζει τον ουρανό, να καρφώνει το βλέμμα του και να αναζητά Εκείνον πίσω από τον γαλάζιο μανδύα της γης.
Σκοπός εσώτερος του ανθρώπου είναι να βρεθεί κοντά στον Θεό, είναι ανάγκη που ξεχειλίζει από τα μύχια της ψυχής του!…
Δήμητρα Γ. Σαρρή
(φοιτήτρια τμήματος Θεολογίας, Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών)
———————
Γαλ 2,20
Α Κορ 13,4-8
Α Ιω 4,16
