Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά.
Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε:
«Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, γι’ αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα.»
«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;
Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα».
Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται».
Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό ‘καλώδιο’ πια».
Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά».
«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει».
Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»;
Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».
Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».
Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από πάνω».
Του Ούγγρου συγγραφέα Útmutató a Léleknek.
Σε προβλημάτισε η παραπάνω συζήτηση;
Σου θύμισε κάτι;
Μήπως παρόμοιες αμφιβολίες είχες κι εσύ κάποια στιγμή, στο δικό σου μυαλουδάκι, για την ύπαρξη του Θεού και τη ζωή μετά θάνατον;
Να θυμάσαι λοιπόν:
Η ζωή αυτή είναι ένα πέρασμα!
Μετά απ’ αυτή την προσωρινή ζωή, που …άντε να ζήσεις το πολύ εκατό χρόνια, υπάρχει κάτι άλλο. Δεν υπάρχει το κενό, δεν μας περιμένει το τίποτα.
Μας περιμένει η μητρική αγκαλιά ενός στοργικού Τριαδικού Θεού, που είναι και ο Βασιλιάς μας στους Ουρανούς της αιώνιας Αγάπης!
Αυτό που περιμένει από μας είναι:
– Να Τον αποδεχτούμε από τώρα ως δικό μας Πατέρα, κι έτσι να Του μιλάμε στις προσευχές μας ~ Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς… ~ για να μας ονομάσει κι Εκείνος αγαπητά Του παιδιά…
– Να αγωνιζόμαστε να ζούμε, εντός της αγίας Ορθόδοξης Του εκκλησίας, σύμφωνα με τις σοφές Του άγιες εντολές, όπως μας τις δίδαξε επί γης ο Υιός Του, ο Ιησούς Χριστός…
– Να ζητάμε το άγιο Του Πνεύμα, το οποίο θα μας χορηγεί θεία χάρη και φώτιση, αλλά και “υπομονή” στις δοκιμασίες της πίστεως που θα μας επιτρέψει σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή που ζούμε…
– Να έχουμε ουράνια νοσταλγία, ο νους μας να είναι πάντα ψηλά εκεί, στην ουράνια Βασιλεία του Θεού, και να μην ξεχνάμε πως αυτή η ζωή είναι το καράβι μας κι όχι ο προορισμός μας!
Και όσοι το πιστέψουν
και το δεχτούν απλά,
όπως ένα μικρό παιδί,
θα τους συμβεί!
Αφού, Εκείνος το υποσχέθηκε,
μέσα στην Αγία Γραφή,
με διαθήκη – συμφωνία
“σταυρικής θυσίας”.
Όσοι Τον πιστέψουν,
ας Τον λατρέψουν!
Για μια αιώνια ζωή
κοντά Του,
στην Ουράνια Βασιλεία Του!
“Θεέ μου,
βοήθησε μας να ζούμε μ΄αυτή την αγία πίστη!”
