«Τί μας δίδαξε ο ίδιος Αββάς για την κατάκριση.
Ο ίδιος αυτός Γέροντας, καθώς μας δίδασκε να μην κρίνουμε κανένα, ομολόγησε ότι του είχε συμβεί τρεις φορές να κατακρίνει ή να μεμφθεί αδελφούς:
Μια για το ότι μερικοί είχαν επιτρέψει να τους χειρουργήσουν.
Μια άλλη για το ότι μερικοί είχαν βαρύ σκέπασμα για την ανάπαυσή τους.
Και μια τρίτη φορά για το ότι κάποιοι (μοναχοί) ευλογούσαν το λάδι πριν το δώσουν στους λαϊκούς που το ζητούσαν.
Ομολόγησε λοιπόν ο Γέροντας ότι, κατά παραχώρηση Θεού, είχε πέσει κι αυτός αργότερα, στα τρία αυτά σφάλματα.
Πραγματικά, λέει, προσβλήθηκα από βαριά αμυγδαλίτιδα και ο πόνος που μου προκάλεσε με εξάντλησε τόσο, ώστε, αναγκασμένος από την ένταση του πόνου και τη συμβουλή όλων των Γερόντων, επέτρεψα να με χειρουργήσουν.
Αυτή η ασθένεια με ανάγκασε επίσης να έχω ένα χοντρό σκέπασμα στο κελί μου.
Όσο για την ευλόγηση του ελαίου και το μοίρασμά του στους φτωχούς –πράγμα που απεχθανόμουν περισσότερο απ΄όλα, γιατί το θεωρούσα ότι προερχόταν από μεγάλη έπαρση της καρδιάς των μοναχών που ενεργούσαν κατ’ αυτόν τον τρόπο– μια μέρα που με περικύκλωσαν κάποιοι φτωχοί άνθρωποι, με πίεσαν τόσο πολύ, ώστε δεν μπόρεσα να τους ξεφύγω διαφορετικά.
Έτσι αναγκάστηκα να υποχωρήσω και να σχηματίσω με το χέρι μου το Σημείο του Σταυρού πάνω σ’ ένα δοχείο με λάδι που μου είχαν φέρει και τότε εκείνοι με άφησαν ήσυχο. Γιατί, καθώς πίστευαν, μ’ αυτό τον τρόπο είχαν αποκτήσει ευλογημένο και αγιασμένο λάδι.
Αυτό με δίδαξε ότι ο μοναχός είναι δούλος των ίδιων αμαρτημάτων, για τα οποία τολμάει να κρίνει τους άλλους. Κάθε ένας πρέπει να κρίνει μόνο τον εαυτό του και να τον παρακολουθεί συνεχώς με μεγάλη προσοχή και να μην ασχολείται με τη ζωή και τη συμπεριφορά των άλλων…».
(Αγίου Κασσιανού, Συνομιλίες… τόμος Β, εκδ. Ετοιμασία, σελ. 416)
