Ξαφνιάστηκε η αγία Ηγουμένη σαν είδε εμπρός της την αρχοντοπούλα Ειρήνη να ζητά με ταπείνωση και δάκρυα να την συγκαταριθμήσει στο χορό των μοναζουσών του μοναστηριού της.
Την ρωτά μήπως από ερωτική απογοήτευση, επειδή ο βασιλιάς πήρε άλλη για γυναίκα του, θέλει να γίνει αυτή μοναχή. Η Ειρήνη αρνείται και της εξιστορεί με κάθε ειλικρίνεια τα όσα συνέβησαν στη συνάντησή της με τον όσιο Ιωαννίκιο, εκεί στο βουνό του Ολύμπου.
Και η ίδια όμως η Ηγουμένη, δεν αργεί να αντιληφθεί τον άσβεστο πόθο της αγάπης στο Χριστό, που έχει βαθιά μέσα στην καρδιά της η αρχόντισσα Ειρήνη.
Σημάδια εξάλλου θεϊκά της έχουν αποκαλύψει ότι η πανέμορφη αυτή κόρη είναι εκλεκτό σκεύος του αγίου Πνεύματος.
Με καταφανή μητρική στοργή και συγκίνηση, η αγία Ηγουμένη την δέχεται στο μοναστήρι του Χρυσοβαλάντου και σε λίγες μέρες ενώπιον του αγαπημένου Νυμφίου Χριστού την κάνει μοναχή.
Μαζί με τα χρυσόξανθα μαλλιά της που κόβει κατά την κουρά της, η τρισευλογημένη αυτή κόρη κόβει από την καρδιά της και κάθε τι που θα της θυμίζει τον κόσμο και όλες τις ηδονές του. Φ
οράει στη συνέχεια ένα τρίχινο ράσο, αυτή που μέχρι τώρα μόνο μεταξωτά και απαλά ρούχα φορούσε, και περνάει στα χέρια της ένα κομβοσχοίνι, πολύτιμο βοήθημα για την αδιάλειπτη προσευχή και τρομερό όπλο κατά του διαβόλου.
Με βαθιά ταπείνωση και χαρά υπηρετεί όλους, χωρίς να σκέπτεται την ένδοξη καταγωγή της. Οι ευγενικοί της τρόποι, η γεμάτη καλοσύνη και άδολη αγάπη καρδιά της, όπως και η μεγάλη ευσέβειά της την κάνουν αγαπητή σε όλο το μοναστήρι.
Υποτάσσεται σε όλους τόσο πολύ, σαν ήταν η τελευταία δούλη. Προσέχει να μη λυπήσει ή να σκανδαλίσει καμιά. Όλες οι αδελφές την αγαπούν και την σέβονται πολύ.
Το πρόσωπό της είναι πάντα χαρούμενο και τα χείλη της ψελλίζουν διαρκώς προσευχές. Το να μιλάει με τον αγαπημένο της Ιησού στην προσευχή είναι η μεγαλύτερη της χαρά και ευτυχία.
Πηγαίνει πρώτη στις ακολουθίες της εκκλησίας και φεύγει τελευταία. Στο κελί της, η αγαπημένη της ασχολία είναι η ανάγνωση των βίων των αγίων, των οποίων τη ζωή προσπαθεί να μιμηθεί.
