(Μία εκ βαθέων εξομολόγηση μιας κοπέλας).
Εργάζομαι σε μία πολυεθνική εταιρεία που έχει πολύ μεγάλη ένταση, άγχος, γιατί έχει να κάνει με κόσμο και στόχους.
Κάθε δύο ώρες μου στέλνουν αναφορά με τα αποτελέσματά μου στην επίτευξη του στόχου, τι έχω κάνει, πόσο θα έπρεπε να είχα φτάσει, πόσο υπολείπομαι από τα άλλα άτομα στην ομάδα μου και με τι ποσοστό επιτυχίας θα πρέπει να κλείσω την ημέρα μου.
Αρχικά έδινα σημασία σε όλα αυτά τα email και τα σχόλια που συνόδευαν αυτά, σε σημείο που δεν έκανα ούτε το διάλειμμα που δικαιούμουν. Στεναχωριόμουν και όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να αρρωστήσει το σώμα μου.
Τότε αποφάσισα ότι δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι. Έπαψα να τα κοιτάω και να συγκρίνομαι με τους συναδέλφους μου. Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το παιχνίδι τους.
Όσο μπορώ δεν μεταφέρω τη δουλειά μου στο σπίτι, δε θέλω να σκέφτομαι τι έγινε, τι μου είπαν, προσπαθώ να βάλω φραγή στους λογισμούς μου. Πιστεύω ότι όλο το παιχνίδι παίζεται στο μυαλό μου και στις σκέψεις μου.
Προσωπικά έχω ήσυχη τη συνείδησή μου ότι προσπαθώ για το καλύτερο, αλλά δεν μπορώ να αγχωθώ περισσότερο, δε θέλω να αρρωστήσω. Ο προϊστάμενός μου έχει προβλήματα υγείας, δε θα ήθελα να πάθω και εγώ. Πόσοι αρρώστησαν από το άγχος…
Αυτό που με βοηθάει να αντιμετωπίσω την πίεση και να χαλαρώσω είναι το διάβασμα. Είτε επιστρέφοντας είτε προτού φύγω για τη δουλειά, αφιερώνω λίγο χρόνο στο να διαβάσω κάτι πνευματικό.
Η κατάντια της σημερινής μας κοινωνίας είναι να είμαστε οι εργαζόμενοι ένα ”ΝΟΥΜΕΡΟ”. Όμως είναι πιο ωραίο να κοιτάς ψηλά και όχι σε όλα αυτά τα πρόσκαιρα.
Το άγχος μου για την δουλειά θεωρώ ότι μου το έχει μεταδώσει η οικογένειά μου και οι αντιλήψεις που έχουν… την καταξίωση που νομίζουν ότι φέρνει η καλή εργασία… έχω τελειώσει πανεπιστήμιο, έχω δύο πτυχία, έχω πάρει υποτροφίες… αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία μπροστά στην ηρεμία …
Εάν δω στο μέλλον ότι δεν θα τα καταφέρνω και θα αγχώνομαι υπερβολικά, θα ψάξω για μία άλλη εργασία που δεν θα μου δίνει την ”κοσμική αίγλη” που μου δίνει η τωρινή μου εργασία. Ανούσιες ετικέτες που βάζουμε και δυσκολεύουμε τη ζωή μας.
Η φράση που πάντα σκέφτομαι είναι τα λόγια του Χριστού ”Μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία’’. Αυτή την ηρεμία του Κυρίου ζητάω κάθε πρωί. Είναι η μόνη προσευχή που κάνω στα γρήγορα προτού φύγω.
Ένα άλλο στοιχείο που με βοηθάει στο άγχος μου είναι προτού πάρω μία απόφαση να σκέφτομαι τι επιπτώσεις θα έχει μετά στη ζωή μου. Δυστυχώς δεν μπορώ να αγοράσω αυτοκίνητο, δεν θα μπορώ να το συντηρήσω… άρα γιατί να προβώ σε αυτή την αγορά και να αγχωθώ;
Σκέφτομαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξουν τα σημερινά μου δεδομένα και προσπαθώ να μην είμαι δέσμια υποχρεώσεων στις οποίες δε θα μπορώ να ανταπεξέλθω στο μέλλον.
Τελικά όσα λιγότερα πράγματα έχεις, τόσες λιγότερες φουρτούνες θα αντιμετωπίσεις στο μέλλον.
Αυτό που με έχει βοηθήσει στην επαφή μου με την εκκλησία είναι να προσπαθώ να μην αναζητώ τα πρωτεία και να μην είμαι τελειομανής… κατάλοιπα της οικογένειάς μου που πρέπει να αποβάλω σιγά σιγά και που τώρα που τα γνωρίζω, έχω και εγώ την ευθύνη.
Παρόλα αυτά εάν έδινα περισσότερο χρόνο στην προσευχή ή καλύτερα γινόμουν εγώ μία προσευχή , και δεν την έκανα μηχανικά μόνο τη στιγμή που πιέζομαι σαν ζητιανάκι που θέλει το θαύμα και μόνο από ιδιοτέλεια, θα ένιωθα περισσότερη γαλήνη στη ψυχή μου.
Άλλωστε και αυτά που έχω καταφέρει μέχρι σήμερα, δικό μου κατόρθωμα είναι; Δυστυχώς αυτό το θυμάμαι μόνο στις αποτυχίες…