-Γέροντα, δῶστε μου μιὰ εὐχὴ γιὰ τὰ Χριστούγεννα.
-Εὔχομαι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία νὰ σὲ ἔχουν κοντά τους σὰν τὸ ἀρνάκι ποὺ εἶναι δίπλα στὴν φάτνη. Νομίζω, περνάει καλά, ὅπως καὶ τὸ βοϊδάκι καὶ τὸ γαϊδουράκι ποὺ ζεσταίνουν τὸν Χριστό στην φάτνη.
«Ἔγνω βοὺς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ Κυρίου αὐτοῦ», λέει ὁ Προφήτης Ἠσαΐας (Ἧς. 1,3).
Γνώρισε δηλαδὴ τὸ βοϊδάκι τὸ ἀφεντικό του καὶ τὸ γαϊδουράκι τὴν φάτνη τοῦ Κυρίου του.
Γνώρισαν τί ἦταν μέσα στὴ φάτνη καὶ μὲ τὰ χνῶτα τοὺς τὸ ζέσταιναν! Κατάλαβαν τὸν Δημιουργό τους!
Ἀλλὰ καὶ τὸ γαϊδουράκι, τί τιμὴ νὰ πάει τὸν Χριστὸ μετὰ στὴν Αἴγυπτο! Οἱ ἄρχοντες εἶχαν ἅρματα χρυσοκέντητα, καὶ ὁ Χριστὸς τί χρησιμοποίησε!
Τί καλὰ νὰ ἤμουν αὐτὸ τὸ γαϊδουράκι!
(Γέροντος Παϊσίου Λόγοι, τόμος Ἐ, σ. 231)
