Σταθεροί στήν ἐλευθερία…
«Τῇ ἐλευθερίᾳ… ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε…» (Γαλ. 5,1)
Μᾶς μαγνητίζει ἡ ἐλευθερία. Ποθοῦμε καί ἀγωνιζόμαστε καί ἐπιδιώκουμε νά τήν κατέχουμε.
Νά ζοῦμε μακριά ἀπό κάθε μορφή δουλείας, ἀπό ὁποιαδήποτε δεσμά, ἀπό κάθε καταπίεση.
Οἱ πρόγονοί μας πολύ ἀγωνίσθηκαν γιά τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδας μας.
Ἔδωσαν τή ζωή τους, τό αἷμα τους, γιά νά ζήσουμε ἐλεύθεροι. Ἀπό τά δικά τους «τά κόκκαλα τά ἱερά» εἶναι «βγαλμένη» ἡ «λευτεριά»(Ἐθνικός Ὕμνος).
Γιά νά διατηρηθῆ ἡ ἐλεθερία ἀπαιτεῖ ἀγῶνες καί θυσίες. Ἀπαιτεῖ κυρίως τήν ἐσωτερική καί πνευματική ἐλευθερία.
Ἡ Ἐθνική μας ἐλευθερία κινδύνεψε νά χαθῆ ἀπό τά πάθη, τίς μικρότητες, τούς ἐγωϊσμούς πού ὁδήγησαν σέ συγκρούσεις, σέ μίση καί πάθη, σέ ἀλληλοσπαραγμό καί σέ συμφορές. Γι’ αὐτό χρειάζεται ἡ ἄλλη ἐλευθερία, αὐτή πού ὁ Θεός ἦλθε νά μᾶς χαρίσει.
Ἔγινε ἄνθρωπος, ἀνέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση μας, ἔγινε «Δοῦλος»(Προφ. Ἠσαΐας 49, 3), «ἔλαβε δούλου μορφήν» (Φιλ. 2, 7), γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου.
Γιά νά μᾶς ἐπαναφέρει στήν πατρική ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί νά μᾶς κάνει «κοινωνούς θείας φύσεως» (Β΄Πέτρ. 1, 4).
Νά μᾶς ὁδηγήσει στή κοινωνία μαζί Του καί στήν ἀληθινή κοινωνία μεταξύ μας.
Νά καταργηθοῦν οἱ διαφορές, οἱ ἀντιπαλότητες, ἡ ἐχθρότητα καί τό μῖσος.
Νά ἐπικρατήσει ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη, ὁ ἀλληλοσεβασμός καί ἡ πραγματική ἐλευθερία.
Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε τά πάντα, ἀκόμα καί τόν ἑαυτόν Του, γενόμενος θυσία, γιά νά φέρει εἰρήνη, τή δική Του εἰρήνη, πού κανένας δέν μπορεῖ νά τήν καταργήσει. Τήν ἀληθινή ἐλευθερία.
Δυστυχῶς ἐμεῖς προτιμᾶμε αὐτά πού μᾶς διαιροῦν καί μᾶς ὁδηγοῦν στήν σύγχυση καί τό σκοτασμό τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς, στήν ἀντιπαλότητα, τήν βαρβαρότητα καί στήν ἐξάπλωση τῶν παθῶν.
Βγάλαμε τό Θεό ἀπό τή ζωή μας καί ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ἀντικείμενο κατάλληλο γιά ἐκμετάλλευση («Ἄν ὁ Θεός δέν ὑπάρχει, ὅλα ἐπιτρέπονται» ἔλεγε ὁ Ντοστογιέφσκι).
Ἀκόμα καί αὐτά τά παιδιά ζοῦν σ’ ἕνα κλίμα πού καλλιεργεῖ τόν ἐγωκεντρισμό, τήν ἐπιθετικότητα καί τήν ἀγριότητα.
Διδάσκονται καί μέσα ἀπό τά παιχνίδια τους πῶς θά φθάσουν στήν ἐγκληματικότητα, στόν αὐταρχισμό, στό μῖσος.
Ἡ ἐπιστροφή μας στίς καθαρές καί δοκιμασμένες ἀξίες καί ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας, ἡ ἀπελευθέρωση μας ἀπό τή δουλεία τῶν παθῶν μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.
Καί ὁ ἀπ. Παῦλος μᾶς προτρέπει νά μένουμε σταθεροί στήν ἐλευθερία πού μᾶς χάρισε ὁ Χριστός. «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε»(Γαλ.5, 1).
Αὐτή ἡ ἐλευθερία εἶναι ἐγγύηση καί γιά τήν ἐθνική μας ἐλευθερία.
Μόνον ἄνθρωποι ἐλεύθεροι ἀπό τά πάθη «πλήρεις πίστεως καί ἀγάπης» μποροῦν νά θυσιάζονται γιά τήν ἐλευθερία, γιά τό καλό ὅλων.
