Μέχρι πότε θα είμεθα απρόσεκτοι και θα δαπανώμεν το παν εις καθημερινάς διαμάχας και φιλονεικίας και λόγους ανωφελείς, τρέφοντες την γην, παχαίνοντας το σώμα, και αδιαφορούντες δια την ψυχήν, δια μεν τα αναγκαία μη κάμνοντες κανένα λόγον, δια δε τα περιττά και ανώφελα δεικνύοντες πολλήν φροντίδα;
Με όσον περισσότερα περιβάλλεσαι, τόσον περισσότερον δουλικώτερος γίνεσαι· διότι όσον περισσότερα χρειάζεσαι, τόσον περισσότερον μειώνεις την ελευθερίαν σου· καθ̉ όσον η μεν πλήρης ελευθερία συνίσταται εις το να μη έχωμεν καμμίαν ανάγκην, ενώ εκείνη που ακολουθεί αυτήν συνίσταται εις το να έχωμεν την ανάγκην ολίγων πραγμάτων, την οποίαν έχουν οι άγγελοι προ πάντων και οι μιμηταί αυτών, όμως το να το κατορθώσουν αυτό άνθρωποι που μένουν μέσα εις θνητόν σώμα σκέψου πόσον μεγάλον έπαινον έχει αυτό το πράγμα.
Δια τούτο ονομάζονται χρήματα, δια να τα χρησιμοποιούμεν όπου χρειάζονται, όχι δια να τα φυλάσσωμεν και να τα κρύπτωμεν μέσα εις την γην· διότι αυτό δεν δείχνει ότι τα απεκτήσαμεν, αλλ̉ ότι αυτά απέκτησαν ημάς· καθ’ όσον εάν πρόκειται αυτό να σκεπτώμεθα, πως αυτά να τα κάνωμεν πολλά και όχι δια να τα απολαύσωμεν εις τα αναγκαία πράγματα, ανετράπη η τάξις, και εκείνα κατέκησαν ημάς και όχι ημείς εκείνα.