Την επόμενη μέρα ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα καθισμένος πάνω σε ένα πουλάρι. Ζητωκραυγάζει το πλήθος «Ὡσαννά», ενώ μέχρι τη Μεγάλη Παρασκευήθα έχει μεταστραφεί και θα ζητάει «σταυρωθήτω».
Οι άρχοντες είναι εκείνοι που παρέσυραν τον λαό να αλλάξει γνώμη, φοβούμενοι ότι η δημοτικότητα του Κυρίου θα τους στερούσε τη δική τους. Άλλωστε και η κοσμική αντίληψη που είχαν για τον Μεσσία, απείχε πολύ από την αλήθεια.
Ακατανόητοι παρέμειναν γι᾽ αυτούς οι Προφήτες, όταν μιλούσαν για την είσοδο του βασιλέα των Ιεροσολύμων «πραέως» και «ἐπιβεβηκότος ἐπί ὑποζύγιον καί πῶλον νέον» (Ζαχ. θ´ 10).
Γίνεται το ονάριο πρότυπο για κάθε Ορθόδοξο με την εξής έννοια: ενθρονίζει τον Χριστό, γίνεται υπάκουο στην κατεύθυνση που κάθε φορά του δίνει εκείνος και παραμένει αδιάφορο απέναντι στις κραυγές του πλήθους.
Ας συνοδέψουμε κι εμείς αδελφοί, τον Χριστό στην είσοδό του στην πόλη τη μεγάλη, σείοντας νοητά τα «βαΐα τῶν φοινίκων» (κλαδιά φοινικιάς), δηλαδή αναγνωρίζοντας ότι στο πρόσωπό του ο θάνατος νικήθηκε κατά κράτος, και στρώνοντας τα ιμάτιά μας για να περάσει από πάνω τους, δηλαδή αναγνωρίζοντας ότι οι αρετές και τα χαρίσματα που κοσμούν τον καθένα μας του ανήκουν.
Ας ενθρονίσουμε τον Χριστό στις καρδιές μας, ας υπακούσουμε πλήρως στα προστάγματά του, αδιαφορώντας πλήρως για τις προσβολές του πλήθους των δεξιών και αριστερών λογισμών, που πλαγιοκοπούν την καρδιά μας, μιμούμενοι το «φρόνημα» του οναρίου.
Από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2014
