Τά Ὑπουργεῖα πού ὑλοποιοῦν τίς ἀποφάσεις τοῦ Κράτους καί διαχειρίζονται κρίσιμα θέματα τῶν πολιτῶν ἀπαρτίζονται ἀπό πληθώρα ὑπαλλήλων, συνεργατῶν, διευθυντῶν, συμβούλων κλπ., ὥστε νά ἐπιτελοῦν τό σημαντικό ἔργο τους. Κανείς δέν θά μποροῦσε νά τά χαρακτηρίση Ὑπουργεῖα μοναξιᾶς.
Ὅμως, ἡ Μεγάλη Βρετανία δημιούργησε ἕνα ἰδιαίτερο Ὑπουργεῖο, τό ὁποῖο ἀπεκάλεσε «Ὑπουργεῖο Μοναξιᾶς», πού θά λειτουργῆ παράλληλα μέ τό Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν, Ἐξωτερικῶν κλπ.
Αὐτός ὁ ὅρος δέν σημαίνει ὅτι δέν θά ἔχη ὑπαλλήλους, ἀντίθετα μάλιστα θά διαθέτη ἀρκετούς, ἀλλά θά εἶναι ἕνα Ὑπουργεῖο πού θά ἀντιμετωπίζη τό φαινόμενο τῆς μοναξιᾶς τῶν ἀνθρώπων, δηλαδή τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων πού αἰσθάνονται μόνοι στήν ζωή τους.
Ἡ μοναξιά στίς ἡμέρες μας ἔχει λάβει τραγικές διαστάσεις, σάν νά εἶναι μιά μεγάλη ἐπιδημία, μιά ἀρρώστια ψυχική πού μαστίζει τούς ἀνθρώπους καί τίς κοινωνίες.
Ἡ Δόμνα Διαμαντοπούλου (ΝΕΑ, 18-1-2018) πού ἀναφέρει αὐτό τό γεγονός, γράφει ὅτι ἡ Βρετανία εἶναι ἡ πρώτη χώρα στόν κόσμο πού ἔλαβε μέτρα γιά νά ἀντιμετωπίση αὐτό τό γεγονός.
Γράφει: «Ἔρευνες καταδεικνύουν ὅτι ἡ Βρετανία εἶναι ἡ εὐρωπαϊκή πρωτεύουσα τῆς μοναξιᾶς ὅσων ἔχουν περάσει τή μέση ἡλικία. Τό 51% τῶν Βρετανῶν ἄνω τῶν 75 ἐτῶν ζοῦν μόνοι καί περίπου 200.000 ἡλικιωμένοι δέν ἀνταλλάσσουν κουβέντα μέ φίλο ἤ συγγενῆ γιά περισσότερο ἀπό μήνα.
Ἕνας ἕως πέντε ἀσθενεῖς ἡμερησίως ἐπισκέπτονται γιατρό κυρίως ἐπειδή αἰσθάνονται μοναξιά, ἐνῶ τά 2/5 τῶν ἡλικιωμένων δηλώνουν ὅτι ἡ κύρια συντροφιά τους εἶναι ἡ τηλεόραση».
Πολλοί ἄνθρωποι ἐξαναγκάζονται ἀπό τίς συνθῆκες τῆς ζωῆς νά ζοῦν μόνοι τους, νά μή ἔχουν δίπλα τους ἀνθρώπους μέ τούς ὁποίους νά ἐπικοινωνοῦν.
Ἀλλά τό φαινόμενο εἶναι τραγικότερο, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἔχουν δίπλα τους ἀνθρώπους, μέ τούς ὁποίους ὅμως δέν μποροῦν νά ἐπικοινωνοῦν, δηλαδή δέν μποροῦν νά τούς καταλάβουν, οὔτε οἱ ἄλλοι μποροῦν νά καταλάβουν αὐτούς.
Αὐτό εἶναι τό φαινόμενο τῆς ψυχικῆς μοναξιᾶς, πού εἶναι χειρότερο καί βασανιστικότερο ἀπό τήν σωματική μοναξιά.
Τό συγκεκριμένο δημοσίευμα ἀναφέρει ἕνα λόγο τοῦ Σουηδοῦ Ἴνγκμαρ Μπέργκμαν πού ἔγραψε τό 1978 στό «Σκηνές ἀπό ἕνα γάμο»: «Εἴμαστε συναισθηματικά ἀναλφάβητοι. Δέν μᾶς ἔμαθαν τίποτα γιά τίς ψυχές μας. Γιά τούς φόβους μας, τή μοναξιά μας, τό θυμό».
Γι’ αὐτό πολλοί αἰσθάνονται ὅτι εἶναι μόνοι τους, ἀκόμη καί μέσα στόν γάμο, ἀκόμη καί στήν συζυγία. Πρόκειται γιά τό τραγικό φαινόμενο «τῆς δυαδικῆς μοναξιᾶς».
Οἱ ἄνθρωποι μαθαίνουν τήν γνώση καί τήν σοφία, ἐκπαιδεύονται στίς τέχνες καί στίς ἐπιστῆμες, ἀσκοῦν δημιουργικά ἐπαγγέλματα, ἀσχολοῦνται μέ τίς ὑποθέσεις τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά δυστυχῶς εἶναι «ἀνάπηροι συναισθηματικά», «συναισθηματικά ἀναλφάβητοι».
Δέν ἔχουν μάθει νά διαχειρίζωνται τούς φόβους τους, τήν μοναξιά τους, ὁπότε συναισθηματικά εἶναι «ἀναλφάβητοι», γιατί ἀγνοοῦν τήν γλώσσα τῆς ἀντιμετώπισης ὅλων αὐτῶν τῶν προβλημάτων.
Ἡ Ἐκκλησία μέ τήν νηπτική της παράδοση ἔχει νά προσφέρη πολλά καί σέ αὐτές τίς περιπτώσεις.
Ἡ Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει μόνο γιά νά προσφέρη ἕνα πιάτο φαγητό, ἀλλά γιά νά μαθαίνη στούς ἀνθρώπους τήν γλώσσα τῆς ἐξόδου ἀπό τήν φυλακή τῆς φιλαυτίας, τήν γλώσσα τῆς ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους μέσα ἀπό τόν δίαυλο τῆς καρδιακῆς εἰλικρίνειας.
Πηγή: Εφημερίδα Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου Ἑκκλησιαστική Παρέμβαση