Οι άνθρωποι και οι ειδήσεις βαδίζουν οι μεν, περνούν οι δε δίπλα αλλά αυτή κοιτάζει στο μικρό της παρτεράκι μια μελιτζανιά που φύτεψε ο άντρας της, μια ντοματιά και τον δυόσμο -που το θράσος του πλημμύρισε το κηπάριο και μοσχοβόλησε-.
Αδειάζει την ζωή της, κρατώντας τα μικρά, ευτελή και ταπεινά: Πράσινα χορταράκια που θα χαθούν στο ξεβοτάνισμα του κήπου, μια σταγόνα νερού που την είδε να πέφτει από το λάστιχο του ποτίσματος και να χάνεται στο χώμα, κόμποι ευχής από διαφορετικά κομποσκοίνια διάσπαρτοι στο θυμητικό της και μικρά χαμόγελα (άλλα γνωστά της ήδη και άλλα ελπιζόμενα για ένα αύριο).
Γύρω της οι ιδέες, των ανθρώπων τα λόγια, οι κινήσεις, οι παραστάσεις, τα ψεύδη και οι “αλήθειες” δεν της λένε παρά μόνο πόσο χρήσιμα είναι τα μυριστικά στην αυλή και πόσο σοφή η απομάκρυνσή της από ό,τι πολύ την ξοδεύει.
Στο εικονοστάσι του σπιτιού οι σιωπές, τα μυστικά, οι κραυγές, οι προσευχές, οι Φίλοι δεν είναι παρά η ουσία των πραγμάτων και η πραγματική γη όπου μπορεί να ακουμπήσει τα πόδια της.
Σε μια τηλεόραση κάποιος λέει ειδήσεις. Προχωράει γρήγορα και φεύγει. Είναι η ώρα που (πάνω από τις τριανταφυλλιές της) οι ευσπλαχνίες του ουρανού γίνονται η γλύκα που κάθεται μέσα της, με τον απογευματινό καφέ.
“Λίγο Θεό ακόμη” μουρμούρισε.
Μόνο αυτό της έλειπε για να μπορεί να δηλώσει ευτυχής. Όλα τα άλλα που δεν ήταν Αυτός, την μπέρδευαν και δεν ήθελε πια άλλη φασαρία στο κεφάλι της.
“Λίγο ακόμη” είπε με παράπονο παιδιού και συνέχισε να διαβάζει συναξάρια με τα πόδια γυμνά στη δροσιά της φρεσκοπλυμένης αυλής…
anazhthseis-elena
