Οἱ πονεμένοι εἶναι αὐτοί πού γίνονται κύριος ἱκανοί νά δεχθοῦν τίς ἐπισκέψεις τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί αὐτοί οἱ ὁποῖοι θεολογοῦν μέσα ἀπό τήν ἴδια τή ζωή τους. Διότι θεολογία εἶναι νά μετέχω στή ζωή τοῦ Θεοῦ, θεολογία σημαίνει νά πάσχω τά Θεία, νά μετέχω στή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ἁπλῶς διανοητικά νά ὁμιλῶ ‘’ περί Θεοῦ ‘’.
…..ἀλλά γενικότερα στήν πνευματική ζωή, τότε εἶναι ἕτοιμος ὁ ἄνθρωπος νά δεχθεῖ τίς ἐπισκέψεις καί τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅταν παύει νά ἐλπίζει στά ἀνθρωπινά, ὅταν παύει νά ἐλπίζει στά δικά του.
Θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς ὁ πόνος εἶναι ὁ τρόπος πού ὁ ἄνθρωπος ‘’συλλαμβάνει‘’ τό Θεό. Ὅπως ἐρχετε ἡ ζωή στόν κόσμο μέσα ἀπό τούς πόνους τοῦ τοκετοῦ, ἔτσι καί στήν πνευματική γέννηση, ὁ τρόπος εἶναι ὁ πόνος.
Ὄχι γιατί ὁ Θεός θέλει νά πονοῦμε, ἀλλά γιατί ὁ πόνος εἶναι ὁ τρόπος πού ὁ ἄνθρωπος ὑπερβαίνει ἀπό τήν ἀνωριμότητά του. Ἡ ἀνωριμότητα ἐκφράζεται στήν ψευδαίσθηση παντοδυναμίας, στήν αἴσθηση ὑπαρξιακῆς αὐτάρκειας, τοῦ τύπου ‘’ μπορῶ νά ζῶ καί χωρίς τό Θεό, αὐτόνομα ἀπό τό Θεό ‘’.
Γί’ αὐτό κάπου λέει ὁ ἅγιος Σιλουανος ὅτι οἱ ὑπερήφανοι πάσχουν. Πάσχουν γιατί δέν ἀφήνουν τό Θεό νά κάνει τή δουλεία του καί στεροῦνται τῆς ζωῆς Του. Ὡριμότητα, λοιπόν, εἶναι νά μπορέσει ὁ ἄνθρωπος νά διαγνώσει ὅτι διά τοῦ πόνου ἀποκαλύπτεται ἡ Ζωή στή ζωή μας.
……………δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἁμαρτία ἀπό τήν ἀπελπισία, ἀπό τό κλαψούρισμα. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἄρνηση καί βλασφημία τοῦ Θεοῦ ἀπό τό νά γογγύζουμε καί νά δικαιωνόμαστε μέσα στό γογγυσμό μᾶς, κατηγορώντας μάλιστα καί τόν ἄλλον.
Ἀπό τό βιβλίο ‘’ Ἁμαρτωλῶν Ἐκκλησία ‘’ ( ὁ δρόμος τοῦ πόνου ) π. Βαρνάβα Γιάγκου