Πήγα στον γιατρό και, στον υπέρηχο που ακολούθησε, βρήκαν ότι το ένα έμβρυο ήταν νεκρό και, παρ’ όλο που το καθένα ήταν σε διαφορετικό αμνιακό σάκκο, από την στιγμή που έπρεπε να μου βγάλουν το νεκρό έμβρυο, θα έπαιρναν και το άλλο, για να σταματήσουν την αιμορραγία.
Επειδή είχα και άλλες αποβολές στο παρελθόν και φοβόμουν την διαδικασία, δεν δέχθηκα την συμβουλή του γιατρού, να με καθαρίσουν εκείνη την στιγμή.
Έφυγα και πήγα στο σπίτι μου κλαίγοντας.
Σηκώθηκα και πήγα στον πατέρα Ευμένιο (Γεροντας, αρχιμανδρίτης, π. Ευμένιος Σαριδάκης), να του πω την στενοχώρια μου και να ζητήσω να προσευχηθή για μένα.
Αφού με άκουσε με προσοχή, βάζει το πετραχήλι του, μου ακουμπά το κεφάλι και σε λίγο μου λέει:
– Άκουσε τι θα σου πω. Δεν θα πας στον γιατρό, θα το αφήσης το παιδί να γεννηθή και αυτή την γέννα δεν θα την καταλάβης.
Εγώ η ολιγόπιστη, σκέφθηκα ότι με παρηγορεί ο Παππούλης και του λέω:
– Αχ, Παππούλη μου, αφού γεννώ με καισαρική και, λόγω αλλεργίας, η νάρκωσι δεν με καλοπιάνει και τα νιώθω όλα.
– Άκουσέ με, μου λέει, ακουμπώντας μου το χέρι λίγο πιο πάνω από τον καρπό. Αυτή την γέννα δεν θα την καταλάβης. Και να πας να κοινωνήσης.
(Του είχα πει ότι σκεφτόμουν να πήγαινα για λίγο το βράδυ σε μία αγρυπνία).
Παίρνοντας την ευχή του Γέροντα για το παιδί και για την Αγία Κοινωνία, έφυγα τόσο ανάλαφρη, που το αίμα που είχα ήταν σαν να μην υπήρχε.
Όταν το βράδυ κοινώνησα, μέχρι το ξημέρωμα σταμάτησε η αιμορραγία. Και, με την ευχή του Γέροντα, έφερα στην ζωή το τρίτο μου παιδάκι.
Ήταν το πρώτο χειρουργείο, που μόλις συνήλθα γέλαγα, δεν ξέρω πώς, και μου έδωσαν αμέσως για θηλασμό το μωρό μου. Πραγματικά δεν κατάλαβα αυτή την γέννα.
Βιβλίο Μοναχού Σίμωνος, “Πατήρ Ευμένιος, ο ποιμήν ο καλός ο θαυματουργός”.
