Κάποιος κουτσομπόλης πήγε στο Σωκράτη, λέγοντάς του:
– Δάσκαλε, έχω να σου πω, πως ένας φίλος σου…
– Στάσου, περίμενε – τον διέκοψε ο Σωκράτης – πέρασες από τα τρία κόσκινα αυτά που έχεις να μου πεις;
– Ποιά είναι τα τρία κόσκινα, δάσκαλε;
– Το πρώτο είναι το κόσκινο της αλήθειας. Εξακρίβωσες , αν εκείνο που θα μου πεις είναι αληθινό; Έχει πράγματι γίνει; Είναι έτσι;
– Όχι, γιατί εγώ μόνον άκουσα άλλοι να το λένε.
– Τότε ας δούμε αν το πέρασες από το δεύτερο κόσκινο της καλοσύνης. Ό,τι έχεις να μου πεις, αν δεν είναι αληθινό, είναι τουλάχιστον ευχάριστο;
– Μα την αλήθεια, όχι, δεν είναι και τόσο ευχάριστο.
– Τότε ας δούμε αν το πέρασες από το τρίτο κόσκινο! Το κόσκινο της ανάγκης.
Ό,τι έχεις να μου διηγηθείς είναι αναγκαίο και πρέπει εξάπαντος να το μάθω; Δηλαδή, εάν δεν το μάθω, θα πάθω τίποτε;
– Όχι διδάσκαλε, δεν είναι και τόσο αναγκαίο. Αν δεν το μάθεις, δεν χάνεις και πολλά.
– Τότε αφού δεν ξέρεις αν είναι αλήθεια, αφού δεν το είδες με τα μάτια σου, και ξέρεις ότι δεν είναι ούτε αναγκαίο, ούτε ευχάριστο,…άφησέ το.
Δεν επιθυμώ να το ακούσω…
Πήγαινε στο καλό…..
