Τις ημέρες αυτές να μην ξεχάσουμε όσους δεν είναι πια με την υλική υπόσταση που ξέραμε κοντά μας. Ας παρηγορεί τη μοναξιά, την πληγή της απώλειας η χαρά της Αναστάσεως.
Ας πάμε στα μνήματα να τους πούμε “Χριστός Ανέστη”, να ανάψουμε με το Άγιο Φως το καντήλι τους, να τους πάμε τη λαμπάδα, το αυγό τους. Με απορία είδα και φέτος ότι την ημέρα της Αναστάσεως τα μνήματα δεν είχαν κόσμο.
Σαν να μην χωράνε στη χαρά και γιορτή οι κεκοιμημένοι. Κατσίκια, μαγειρίτσα και τσουρέκι, χοροί και νταούλια, τέτοιες μέρες να στενοχωρηθεί κάποιος πηγαίνοντας στα κοιμητήρια;
Μα αν στενοχωριέται, είτε είναι στην οξεία φάση του πόνου, είτε έχει μάθει πλέον να ζει λειτουργικά με αυτόν, η Ανάσταση και το χαρμόσυνο μήνυμα της είναι η καλύτερη ευκαιρία να νιώσει μια ηλιαχτίδα φωτός και δυνατότητα (διαφορετικής) επικοινωνίας.
Η γιορτή της Αναστάσεως δεν είναι κλαμπατσίμπαλα. Η χαρά της έχει οντολογική, πανανθρώπινη σημασία αφού “Χριστός γαρ εγερθείς απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο”.
Η εικόνα που διάλεξα (από τον ιερό ναό Αγ. Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στα Μετέωρα Θεσσαλονίκης) έχει κάτι ιδιαίτερο. Αν προσέξετε, όσοι εικονίζονται πάνω δεξιά και αριστερά είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι της εποχής μας. Με γραβάτα, ιατρική ρόμπα. Γυναίκες, άντρες, παιδιά.
Αυτή η εικόνα είναι της Κοινής Ανάστασης. Συμπληρώνει, νοηματοδοτεί πιο προσωπικά τη γιορτή της Ανάστασης.
Maria Alvanou
