Η χαρά είναι στοιχείο του ανθρώπου, εκούσιο κλείσιμο στον εαυτό του. Γιά να το επιτύχει, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσει το χωράφι του. Να δεί τι συμβαίνει και δέν είναι χαρούμενος.
Εν συνεχεία, να επιδιώξε την χαροποίηση του εαυτού του, και κατόπιν η ειρήνη του Θεού να πάρει την θέση της χαράς. Έτσι μπορεί ο άνθρωπος να διατηρήσει την σχέση του με τον Θεό και με τον Γέροντά του και να ζήσει μία ζωή αληθινή.
Είμαι καλός, πιστός, τέλειος, άγιος; είμαι διδάσκαλος; Εάν δεν είμαι χαρούμενος, δέν είμαι τίποτε. Αξίζει να μου πούν:
” ‘Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν και μετά παραδώσου εις τον Θεόν”.
Ο Θεός δέν μπορεί να μπεί σε μία καρδιά που δέν είναι χαρούμενη, δέν μπορεί να βρεί σημείο επαφής, διότι είναι ειρήνη, είναι πλήρωμα χαράς.
Μόνον τα ομοιογενή μπορούν να ενωθούν, γι’ αυτό και μόνον με μία χαρούμενη ψυχή μπορεί να ενωθεί ο Θεός.
Στον μοναχό ο οποίος δέν είναι χαρούμενος ο Γέροντας δέν μπορεί να κάνει τίποτε απολύτως, τα χέρια του είναι πλήρως δεμένα.
Όποιος νομίζει ότι κοντεύει να φθάσει “εις το μέτρον του πληρώματος των απαιτήσεων του Χριστού” αλλά δέν είναι χαρούμενος, μπορεί να καταλάβει ότι είναι εν πλάνη.
Η χαρά είναι το κριτήριο, το θερμόμετρο. Η χαρά είναι κάτι το εξωτερικό, αλλά και κάτι το εσωτερικό. Πάντως είναι αναγκαία προϋπόθεσις, διότι η έλλειψη χαράς κάνει τον άνθρωπο να ερμηνεύει διαφορετικά τα πράγματα και να τα αλλοιώνει.
Όπως, εάν ρίξεις σε καθαρό νερό μία σταγόνα νιτρικού οξέος, αμέσως θα αλλάξει ουσία, έτσι ακριβώς και μία σταγόνα πικρίας, στενοχώριας, θλίψεως, αλλοιώνει όλη την ατμόσφαιρα του ανθρώπου, εξοβελίζει τον Θεόν.
Αλλά η χαρά χρειάζεται να υπάρχει και στην αδελφότητα, διότι είναι στοιχείο και της προσωπικής ζωής και της αδελφότητος.
Δέν μπορώ να είμαι χαρούμενος, αν όλοι πλάϊ μου δέν έχουν την τάση και την ατμόσφαιρα της χαράς, ούτε όμως έχω κάποιο όφελος, αν δέν προσλαμβάνω αυτή την χαρά από την αδελφότητα.
Μόνον όταν την προσλαμβάνω, μπορώ να πώ ότι έχω κοινωνία με τον Γέροντα, και τότε μπορώ να απορροφήσω τον Θεόν διότι ο Θεός είναι η ζωή η οποία υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, αλλά και η ζωή η οποία διά του ανθρώπου διαβιβάζεται.
Από το βιβλίο του γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, «Νηπτική ζωή και Ασκητικοί κανόνες»