«Ἡ Ἐκκλησία στηρίζεται στή θεία Εὐχαριστία καί αὐτήν θέλησε νά χτυπήση ὁ σατανᾶς.
Ἐκκλησία χωρίς θεία Εὐχαριστία δέν ὑπάρχει, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη.
Καί ἄν σήμερα εἶναι χαλαρή ἡ ἐν Χριστῷ πνευματική ζωή καί συνείδηση τῆς ἐκκλησιαστικότητος πολλῶν χριστιανῶν, αὐτό ὀφείλεται στή μακρά ἀποχή ἀπό τή θεία Εὐχαριστία ἤ στήν τυπική συμμετοχή σ’ αὐτήν κατά πολύ… ἀραιά διαστήματα, π.χ. μιά-δυό φορές τό χρόνο.
Καί φτάσαμε στό σημεῖο σημερινοί χριστιανοί ὄχι μόνο νά ἀπέχουν οἱ ἴδιοι ἀπό τή θεία Κοινωνία, ἀλλά καί νά… σκανδαλίζωνται (!) γιατί κάποιοι τά τελευταῖα χρόνια μέ εὐλογία τῶν πνευματικῶν τους κοινωνοῦν τακτικά.
Ἄν εἶχαν ὅλοι ζωή τέτοια πού ζητάει ὁ Χριστός, δέν θά ὑπῆρχαν βέβαια κωλύματα γιά μετοχή στό Μυστήριο ἀπό τούς περισσότερους χριστιανούς.
Ἐπίσης ἔχουμε καί χριστιανούς πού ἀποφεύγουν νά κοινωνήσουν γιατί… σιχαίνονται (!!!) τή θεία Κοινωνία ἤ φοβοῦνται τή διά μέσου της μετάδοση… κολλητικῶν ἀσθενειῶν!!!
Καί ὑπάρχουν ἄλλοι πού ὄχι μόνο δέν μετέχουν οἱ ἴδιοι, ἀλλά ἐμποδίζουν καί αὐτούς πού θέλουν νά κοινωνήσουν, π.χ. παιδιά, ἐγγόνια ἤ ἄλλα πρόσωπα πού ἐπάνω τους ἀσκοῦν κάποια ἐξουσία.
Ὅλα αὐτά μαρτυροῦν ἀπιστία, ὀλιγοπιστία, ἄγνοια τῆς χριστιανικῆς διδαχῆς καί πνευματικότητας, κοσμικοφροσύνη, ἀμέλεια, πνευματική νωθρότητα, ἀδιαφορία καί γενικώτερα ἁμαρτωλή ζωή πού σκοτίζει τό νοῦ καί ἀποξενώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε πνευματικό ἐνδιαφέρον καί πνευματική προοπτική στή ζωή του […].
Ὁ Κύριός μας τόνισε ρητῶς καί κατηγορηματικῶς τήν ἀνάγκη τῆς θείας Κοινωνίας ὡς “ἄρτου ζωῆς”, πού χωρίς τή μετοχή σ’ αὐτόν, πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ζωή πνευματική δέν ὑπάρχει.
Ἑπομένως κάθε πιστός, ἄν θέλη νά εἶναι πιστός ζωντανός καί ἐνεργό μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ὀφείλει νά κοινωνῆ. Ἔτσι μόνο θά ὑπάρχη ζωντανή Ἐκκλησία».
Ἀρχιμανδρίτου Εὐσεβίου Βίττη, Ὁμιλίες πνευματικῆς οἰκοδομῆς στήν Ἀποκάλυψη τοῦ ἁγίου Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, τόμος Β΄, ἐκδόδεις “Ὀρθόδοξος Κυψέλη”, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 330-333.