Κυριακή προ της Υψώσεως του Τίμιου Σταυρού

Αὐτή ἀκριβῶς ἡ θυσία τοῦ Κυ­ρίου μας ἐπί τοῦ Σταυροῦ δέν ἀλ­λάζει μόνο τή σχέση τοῦ ἀνθρώ­που μέ τόν Θεό, μεταποιεῖ καί τόν ἴδιο τόν Σταυρό καί τόν κάνει ἀπό ξύλο τιμωρίας καί θανάτου, ξύλο ζωῆς καί ἀφθαρσίας
«Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 6.14).

Ἐπανειλημμένα ὁ πρωτοκορυ­φαῖ­ος ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέ­ρε­ται στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Καί δέν τό κάνει χωρίς λόγο, γιατί ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἦταν μία πρόκληση γιά τήν ἐποχή του.

Ἦταν μία πρόκληση ὄχι μόνο γιά τούς Ἰουδαίους ἀλλά γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους.

Διότι ὁ σταυρός ἦταν τό πιό ἐπονείδιστο μέσο τι­μω­ρίας καί ὁ ἐσταυρωμένος ἦταν ὁ πιό ἀπαξιωτικός χαρακτηρισμός τόν ὁποῖο μποροῦσε νά δώσει κα­νείς σέ ἕναν ἄνθρωπο.

Γι᾽ αὐτό ἐθνικοί καί Ἰουδαῖοι χλεύαζαν τούς χριστιανούς ὡς μαθητές καί πιστούς τοῦ Ἐσταυρωμένου, μή μπορώντας νά καταλάβουν πῶς μπορεῖ ἕνας Θεός νά σταυρώνεται καί πῶς ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νά πιστεύει σέ ἕναν Ἐσταυρωμένο Θεό.

Ποιός ὅμως λέγει ὅτι ἡ ἀνθρώ­πινη λογική συμβαδίζει μέ τή θεία πραγματικότητα;

Ποιός ἰσχυρί­ζε­ται ὅτι ἡ γνώμη τῶν ἀνθρώπων συμπορεύεται μέ τή θεία ἀγάπη;

Ποιός νομίζει ὅτι αὐτό πού μπορεῖ στά μάτια τῶν ἀνθρώπων νά φαντάζει ὡς ἀδυναμία δέν μπορεῖ νά εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ;

Καί αὐτό εἶναι ὄντως ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου. Εἶναι σημεῖο ἀντιλε­γό­μενο, «Ἰουδαίοις μέν σκάν­­δα­λον, Ἕλλησι δέ μωρία».

Εἶναι ὅμως καί ἀπόδειξη τῆς ἀπέραντης ἀγά­πης τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἁμαρ­τωλό καί ἀποστάτη ἄνθρωπο, τόν ὁποῖο ὁ Θεός ἐπέλεξε νά σώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά τόν ἀπο­καταστήσει κοντά του ὡς τέκνο του καί κληρονόμο τῆς βασιλείας του, θυσιάζοντας τόν μονογενῆ καί ἀγαπητό Υἱό του, θυσιάζοντάς τον μέ τόν πιό ἐξευτελιστικό τρό­πο ἀκόμη καί γιά τόν πιό ἁμαρ­τωλό ἄνθρωπο.

Αὐτή ἀκριβῶς ἡ θυσία τοῦ Κυ­ρίου μας ἐπί τοῦ Σταυροῦ δέν ἀλ­λάζει μόνο τή σχέση τοῦ ἀνθρώ­που μέ τόν Θεό, δέν τοῦ χαρίζει μόνο τήν ἀπολύτρωση καί τή σω­τηρία.

Μεταποιεῖ συγχρόνως καί τόν ἴδιο τόν Σταυρό καί τόν κάνει ἀπό ξύλο τιμωρίας καί θανάτου, ξύλο ζωῆς καί ἀφθαρσίας. Τόν κά­νει ἀπό ὄργανο αἰσχύνης καί ἐξευ­τε­λισμοῦ, πηγή δυνάμεως καί ὅπλο κατά τοῦ διαβόλου.

Τόν κά­νει ἀπό μέσο ταπεινώσεως, ἀντι­κεί­μενο καυχήσεως.

Γι᾽ αὐτό καί ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος διακηρύσσει πα­νηγυ­ρικά: «ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Τίμιος Σταυρός: Τι υπήρχε θαμμένο πάνω του;

Δέν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο γιά τό ὁποῖο μπορεῖ νά καυχᾶται ὁ μέγας ἀπόστολος παρά μόνο γιά τόν Σταυ­ρό τοῦ Κυρίου μας.

Μπορεῖ νά καυχᾶται, γιατί διά τοῦ Σταυροῦ δέν νικήθηκε μόνο ὁ διάβολος καί ὅ,τι εἶχε κάνει μέχρι τή στιγμή ἐκεί­νη στούς ἀνθρώπους, ἀλλά διότι δι᾽ αὐτοῦ μπορεῖ ὁ κάθε πι­στός, μπορεῖ ὁ καθένας πού πι­στεύει στόν Χριστό νά θριαμβεύει κατά τῶν ἀοράτων καί ὁρατῶν ἐχθρῶν, νά νικᾶ κάθε ἀντικείμενο πονηρό πνεῦμα, νά ὑπερβαίνει κάθε ἐμπόδιο καί κάθε πειρασμό, νά τόν ἔχει ὡς φυλακτήριο καί ὡς μέσο σωτηρίας.

Γιατί ἄλλο, λοιπόν, μπορεῖ νά καυχᾶται ὁ ταπεινόφρων ἀπόστο­λος, παρά γιά τό σύμβολο τῆς νί­κης καί τοῦ θριάμβου τοῦ Κυρίου του, μέ τό ὁποῖο μπορεῖ καί ὁ ἴδιος νά ἀντιμετωπίζει ὅλες τίς δυσκο­λίες, τά ἐμπόδια καί τούς πειρα­σμούς πού συναντᾶ στό ἀποστο­λι­κό του ἔργο;

Γι᾽ αὐτό καί ὄχι μόνο εἶναι δικαι­ο­λογημένη ἡ καύχησή του, ἀλλά δικαιο­λογεῖται καί γιατί τόσο συ­χνά ἐπανέρχεται στό κήρυγμά του καί στίς ἐπισ­το­λές του στόν Σταυ­ρό τοῦ Κυρίου μας.

Γνωρίζει, ἄλλωστε, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι ὅλοι ὅσοι πιστεύουν στόν Χριστό θά συναντήσουν προ­βλήματα, θά ἀκούσουν σχόλια, θά δεχθοῦν χλευασμούς, θά γίνουν στόχος ἐκείνων οἱ ὁποῖοι δέν πι­στεύ­ουν καί ἀμφισβητοῦν τήν εἰς Χριστόν πίστη.

Γνωρίζει ὅτι θά βρε­θοῦν ἀντιμέτωποι μέ τήν κα­κία καί τήν πονηρία τῶν ἀνθρώ­πων καί θά χρειασθοῦν ὅπλο ἰσχυρό καί ἀκατανίκητο, γιά νά μπορέσουν νά τίς ξεπεράσουν.

Καί γιά τόν λόγο αὐτό προβάλλει τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου καί μᾶς καλεῖ νά γίνει καί γιά μᾶς καύ­χηση καί δύναμη, φυλακτήριο καί ἀμυντήριο, αὐτός πού θά προη­γεῖται στή ζωή μας καί θά εἶναι ἡ ἀφετηρία καί ἡ σφραγίδα ὅλων τῶν ἔργων μας, γιά νά μᾶς ἐνι­σχύει ἡ δύναμή του καί νά μᾶς συνοδεύει ἡ χάρη του σέ ὅλη μας τή ζωή.