”Να ανακρίνεις κάθε μέρα τον εαυτό σου, τι καλό ή τι κακό έπραξες. Και τα καλά να τα λησμονείς, μην τυχόν πέσεις στο πάθος της κενοδοξίας.
Για τα κακά όμως να χύνεις δάκρυα, να εξομολογείσαι και να προσεύχεσαι θερμά…
Αφού τελειώσει η ημέρα και έρθει το βράδυ, να συλλογίζεσαι:
Πως άραγε, με τη βοήθεια του Θεού, πέρασα την ημέρα; Μήπως κατέκρινα κανένα, η πρόσβαλα, η σκανδάλισα, η κοίταξα άλλον με εμπάθεια…
Όταν βρεις σ΄ όλα αυτά τον εαυτό σου ανεύθυνο (πράγμα αδύνατο, γιατί κανείς δεν είναι καθαρός από αμαρτία ούτε μια ημέρα της ζωής του και κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί ότι έχει αγνή καρδιά), τότε φώναξε στο Θεό με πολλά δάκρυα: «Κύριε συγχώρησέ μου όσα αμάρτησα με πράξεις και λόγια, με γνώση μου ή με άγνοια». Γιατί σέ πολλά φταίμε χωρίς να το γνωρίζομε.”
Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος . «Πρακτικά και θεολογικά κεφάλαια 121»
