Σ’ ένα ποίημα που συνέθεσε ο Άγιος Γρηγόριος, με πολλή χάρι, γράφει για την ανατροφή που πήρε απ’ τους καλούς γονείς του. «’Ήταν ο πατέρας μου πολύ καλός, άνθρωπος καλοκάγαθος και σ’ όλα μετρημένος.
Ειδωλολάτρης στην αρχή, ύστερα Χριστού φίλος και τέλος αρχιερεύς που κυβερνούσε τους χριστιανούς με πνεύμα θείον». Αντάξια ήτανε και η μητέρα μου τέτοιου συντρόφου.
Μητέρα ανεκτίμητη. Και απ’ τους ευσεβείς γονείς της ευσεβέστερη. Γυναίκα ήτανε άλλα και στη δύναμι του χαρακτήρος φαινότανε κι’ από άνδρα ανώτερη.
Και γω, συνεχίζει ο Γρηγόριος, ανεθραμμένος με κάθε προσοχή και αρετή, αφού τόσο καλά παραδείγματα αρετής είχα από τους γονείς μου, έπαιρνα από τα γηρατειά τους σοφά παραδείγματα.
Και προώδευα στην αρετή έχοντας βοηθό το λογικό μου και τα βιβλία που οδηγούνε στο Θεό».
Ποιά χαρά, πόση αλήθεια, πόση γλυκύτητα φανερώνουν οι στίχοι αυτοί του Γρηγορίου! Πόσο ωραίος ύμνος οικογενειακής ανατροφής!
Είχα, λέγει, «τα καλλίτερα παραδείγματα μέσα στο σπίτι μου». Να που αποδίδει την ανατροφή του και την θερμή πίστι του ο μεγάλος, ο σοφός, ο Άγιος Γρηγόριος.
Εις το καλό παράδειγμα των γονέων του.
