Ένας ηλικιωμένος μαραγκός είχε φτάσει στην ηλικία να πάρει σύνταξη. Είπε στον προϊστάμενο του, στον κατασκευαστή πως σχεδίαζε να εγκαταλείψει τις δουλειές που είχαν σχέση με το χτίσιμο για να ζήσει μια πιο ανέμελη ζωή με τη γυναίκα του και την ευρεία του οικογένεια.
Οπωσδήποτε θα του έλειπε ο μισθός, αλλά έπρεπε να συνταξιοδοτηθεί. Κάπως θα τα βόλευαν.
Ο κατασκευαστής λυπήθηκε που ο καλύτερος του εργάτης θα έφευγε και του ζήτησε αν θα μπορούσε να χτίσει ένα τελευταίο σπίτι, έτσι σαν προσωπική χάρη. Ο μαραγκός συμφώνησε αλλά έβλεπε ότι η καρδιά του δεν ήταν δοσμένη στην δουλειά του.
Δεν έκανε την έκανε καλά, δεν χρησιμοποίησε καλά υλικά. Ήταν ένας άσχημος τρόπος να τελειώσει την καριέρα του.
Όταν ολοκλήρωσε την εργασία του, ήρθε ο εργοδότης να επιθεωρήσει το σπίτι.
Έδωσε το κλειδί της εξώπορτας στον μαραγκό.
“Αυτό είναι το σπίτι σου”, του είπε, “το δώρο μου για σένα”.
Ο μαραγκός σοκαρίστηκε.
“Τι ντροπή”!
Αν ήξερε ότι αυτό που έφτιαχνε προορίζονταν γι εκείνον θα το είχε κάνει τόσο διαφορετικά!
Έτσι και με μας. Χτίζουμε τις ζωές μας, μέρα με τη μέρα, συχνά βάζοντας κάτι λιγότερο από ο,τι μπορούμε στο κτίριο μας.
Ύστερα σοκαρισμένοι καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να ζήσουμε μέσα στο σπίτι που χτίσαμε. Άν μπορούσαμε να το ξαναχτίσουμε σίγουρα θα το κάναμε διαφορετικά. Αλλά δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω.
Ο μαραγκός είσαι εσύ.
Κάθε μέρα καρφώνεις ένα καρφί, βάζεις ένα σανίδι και σηκώνεις έναν τοίχο. Η ζωή είναι ” κάντο μόνος σου” σχέδιο. Οι στάσεις και οι επιλογές σου που κάνεις σήμερα, χτίζουν το σπίτι που θα ζήσεις αύριο.
Γι’ αυτό λοιπόν: Χτίζε με σοφία.
