…Ἔρχεται ἐδῶ ἕνας Ρῶσος ἐπίσκοπος , Παῦλος τὸ ὄνομά του. Ἀνήκει στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Πνευματικότατος ἄνθρωπος. Κάθε τρεῖς φράσεις ποὺ λέει, συμπληρώνει:
«Παράσχου, Κύριε». Μία μέρα τὸν ρωτῶ:
-Γέροντα, γιατί συνέχεια λέτε «Παράσχου Κύριε»;
– Ἄ, τὸ ἀγαπῶ πολύ.
– Σ’ αὐτὸ συμφωνοῦμε, τοῦ λέω.
-Ἂς μᾶς ἀκούσει ὁ Θεός. Θεέ μου, ἄκουσε κι ἐκπλήρωσε τὸ αἴτημά μας. Μακάρι νὰ ἦσαν τέτοια τὰ αἰτήματά μας καὶ ὄχι μόνο ψωμί, δουλειά, ὑγεία. Κι αὐτὰ βεβαίως χρειάζονται, ἀλλὰ εἶναι δευτερεύοντα.
Εἴπατε προηγουμένως ὅτι ὁ κόσμος δὲν τὰ πολυκαταλαβαίνει αὐτά. Ξέρετε γιατί; Γιατί εἴμαστε δοσμένοι στὴν ὕλη. Γι’ αὐτό, αὐτὰ τὰ μεγάλα λόγια τὰ γλυκά, τὰ οὐράνια, δὲν τὰ καταλαβαίνουν οἱ ἄνθρωποι.
Ὅταν ὅμως σιγὰ-σιγὰ μπαίνουν σ’ αὐτὰ τὰ κανάλια, νὰ δεῖτε μετὰ πῶς τρώγοντας ἔρχεται ἡ ὄρεξή τους καὶ ἀρχίζουνε νὰ λένε Παράσχου Κύριε. Θέλω κι ἐγὼ τέτοιες ἡμέρες στὴ ζωή μου.
Κρίμα δὲν εἶναι νὰ μᾶς δίνει ὁ Θεὸς 70-80-90 χρόνια καὶ νὰ πηγαίνουν χαμένα; Λένε γιὰ ἕνα παππού, ὁ ὁποῖος ἔζησε 88 χρόνια, ὅτι λίγο πρὶν πεθάνει ζήτησε καὶ τοῦ ἔφτιαξαν τὴν πλάκα τοῦ τάφου του.
Ἐπάνω ἔγραψε: «Ἐνθάδε κεῖται ἀνὴρ 88 ἐτῶν, ὅστις ἔζησε μόνον 8 ἔτη»! Γιατί μόνο αὐτὰ τὰ 8 χρόνια ἔζησε ὅπως ἤθελε ὁ Κύριος. Τὴν ἡμέραν τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικὴν καὶ ἀναμάρτητον. Αὐτὰ μόνο τὰ χρόνια, σοῦ λέει, ἔζησα ὡς ἄνθρωπος. Τὰ ἄλλα τὰ σπατάλησα.
Μιᾶς καὶ τὸ θίγουμε, μεγαλύτερη σπατάλη ἀπὸ τὴν σπατάλη τοῦ χρόνου, δὲν ὑπάρχει. Νὰ χάνεις, νὰ σκοτώνεις τὶς μέρες σου. Ἀλίμονό μας γιὰ τὶς ἡμέρες ποὺ φεύγουν, χωρὶς νὰ εὐαρεστοῦμε στὸν Κύριον.
Πρέπει κάθε μέρα νὰ εὐαρεστοῦμε Κυρίω τῷ Θεῷ ἡμῶν. Πρέπει νὰ ἀναπαύει τὸν Κύριον ἡ κάθε μέρα μας. Τότε καὶ μόνο εἶναι ἀληθινὴ μέρα, ἀνθρώπινη, χριστιανική, παραδεισένια. Ἀλλιῶς, κρίμα στὴν ἡμέρα ποὺ μᾶς δίνει ὁ Θεός…
Από το βιβλίο του Μ.Μελινού «Γέροντες εν Άθω»Δειρά Πείρα Πατέρων τ.9