Πόσο πολύ ποθούν οι ψυχές μας τον Κύριο! Πόσο θα ωφελούμαστε, αν ακούγαμε τί έχουν να μας πουν… όμως δεν τις ακούμε παρ’ ότι μας κραυγάζουν.
Τη φωνή της ψυχής μας την πνίγουν οι καθημερινές μας δραστηριότητες, τα άγχη, η συνήθεια, η ρουτίνα… Κάθε μέρα ακούμε δεκάδες ή και εκατοντάδες ανθρώπους να μιλούν, να λένε την άποψη τους, να φωνάζουν, να μαλώνουν, να νουθετούν… όμως την ψυχή τους ποιος την ακούει;
Ακόμα κι αυτοί που εργάζονται πνευματικά, που εκκλησιάζονται, μελετούν, ακούνε τα κηρύγματα, προσεύχονται, ακόμα κι αυτοί πολλές φορές δεν την ακούνε την ψυχή τους, επειδή κι αν εργάζονται, λειτουργούν μηχανικά.
Έτσι κι εγώ… οι μέρες περνούν και χάνονται και παρόλο που τόσο καιρό αισθανόμουν πως η ψυχή μου δεν είναι καλά, πως νοσεί, της έλεγα : «Δεν προλαβαίνω να σε ακούσω, είμαι πολύ κουρασμένος, ίσως αύριο». Κι έρχονται πολλά αύριο και την ξεχνώ…
Τώρα όμως που έχω άδεια από τη δουλειά σκέφτομαι πόσο θα ήθελα ένα ταξίδι αναψυχής! Κι όπως κάθε χρόνο κοιτάζω εικόνες από διάφορα όμορφα μέρη και μελαγχολώ. Σκέφτηκα όμως να ρωτήσω και την ψυχή μου τί θα ήθελε, τώρα που έχω χρόνο και διάθεση να την ακούσω.
Κι έστρεψα τα μάτια μου και τα αυτιά μου σ’ αυτήν. Είδα μια ψυχή μαραζωμένη, καταπληγωμένη… μαραζωμένη σαν ένα τριαντάφυλλο που ξέχασα να ποτίσω και καταπληγωμένη σαν ένα παιδάκι που το άφησα ανυπεράσπιστο στην εμπόλεμη ζώνη!
Ντράπηκα πολύ τότε κι άκουσα την ψυχή μου γεμάτη παράπονο να μου λέει: «Μήπως έχεις κάτι περισσότερο πολύτιμο από εμένα; Δε θυμάσαι τί είπε ο Χριστός μας; ‘Τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;’ ( Ματθ. ιστ΄20) Με αφήνεις τελευταία;
Εμένα που είμαι αιώνια; Δεν καταλαβαίνεις ότι από εμένα πρέπει να ξεκινάς; Όπως το σώμα ποθεί το νερό και το ψωμί έτσι και πολύ περισσότερο ποθώ κι εγώ το ‘ Ύδωρ το ζωντανό’ ( Ιω. δ΄11) και τον Άρτο της Ζωής! ( Ιω. στ΄35).
Πώς θέλεις να είσαι καλά, αν δε μ’ αφήνεις να χαρώ Αυτόν που τόσο λατρεύω, το Δημιουργό μου, το Σωτήρα μου, τον Έρωτα της ζωής μου; Μην απορείς που το σώμα σου υποφέρει, που δεν μπορείς να νιώσεις αληθινή χαρά, που φοβάσαι και τη σκιά σου, που το μυαλό σου είναι σε σκότος βαθύ, που δεν μπορείς να κάνεις υγιείς σχέσεις! Όλα αυτά γίνονται γιατί με παραμελείς!»
» Κι όταν είσαι στο ναό να είσαι με μένα μαζί, άσε εμένα να σε οδηγήσω στο Θεό… όταν προσεύχεσαι, όταν μελετάς… να είσαι με όλη σου την ψυχή! Άσε το θείο έρωτα να με πλημμυρίσει και να με καθαρίσει.
Μη μου βάζεις αγκάθια και τριβόλια στο δρόμο μου με την αργολογία σου, τα πάθη σου και το κοσμικό σου φρόνημα. Άσε με να ζήσω και να αναπνέω κοντά στο Χριστό μας, άσε τον εγωισμό σου να πεθάνει για να αναστηθώ εγώ! Μη με ξαναξεχάσεις, σε παρακαλώ!»
Αυτά και άλλα πολλά μου είπε η ψυχή μου για να με συνεφέρει κι έτσι αποφάσισα πού θα κάνω φέτος διακοπές…. θα βουτήξω την ψυχή μου μέσα στο Χριστό! Θα αναγεννηθώ για να χαίρεται και να αγαλλιάζει η ψυχή μου με τον έρωτα της τον Ουράνιο και Αληθινό! (Κ.Δ.Κ)
