Για τους γονείς του Αγίου Δημητρίου δεν γνωρίζουμε τα ονόματά τους, διότι κοιμήθηκαν πάρα πολύ νωρίς, όταν ο Άγιος ήταν ακόμα μικρός.
Ο Άγιος Δημήτριος ήταν πνευματική «μεγαλοφυΐα» και στην ηλικία των 15 ετών ήταν τέλειος καθηγητής της άνω φιλοσοφίας, της ουράνιας, όχι της κάτω, της κοσμικής.
Ήταν θεοδίδακτος με την απόλυτη έννοια τόσο πολύ, ώστε είχε πλήθος μαθητών πάσης ηλικίας μικρούς και μεγάλους, λαϊκούς και κληρικούς!
Και τους έφτιαχνε κατήχηση σε μια σπηλίτσα, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται ο ναός του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη.
Το κατηχητικό που τους έφτιαχνε, δεν είχε καμμία σχέση με το κατηχητικό της σημερινής μορφής. Δεν δίδασκε ο Άγιος Δημήτριος θρησκευτικά, ούτε θεολογία. Ήταν έμπειρος Χριστού, γεμάτος από Χριστό, γεμάτος από Άγιο Πνεύμα, είχε εμπειρία Χριστού, είχε Χριστοόραση.
Γνώριζε και τους δαίμονες και τους Αγγέλους και τους Αγίους και τον Χριστό μας. Τέτοιο κατηχητικό, μοναδικό και ανεπανάληπτο τους έφτιαχνε! Ήταν ο «μέγας καθηγητής». Από εκεί ξεκίνησε το λεγόμενο κατηχητικό και οι κατηχητές.
Ένας τέτοιος έμπειρος Χριστιανός στα 15 του χρόνια, δίδασκε συνεχώς τον Χριστό σε εκείνη τη σπηλίτσα, μέχρι την ηλικία των 27 ετών. Δηλ. θεωμένος ο Άγιος Δημήτριος, σιγά – σιγά οδηγούσε στην κορυφή της τελειότητας και αγιότητας και τους μαθητές του.
Μάλιστα πολλοί μαθητές έγιναν Άγιοι της Εκκλησίας μας όπως είναι ο Άγιος Νέστωρ (τιμάται 27 Οκτωβρίου), ο Άγιος Λούππος (τιμάται 26 Οκτωβρίου), οι Αγίες Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία (τιμώνται 16 Απριλίου) και πολλοί άλλοι μαθητές του.
Ο Άγιος Δημήτριος αν και ήταν στρατιωτικός διοικητής της Θεσσαλονίκης, ζούσε ταπεινά με άκρα ασκητικότητα και έφτασε σε πολύ υψηλά μέτρα πριν από το μαρτύριο και γι’ αυτό δοξάζεται τόσο από τον Χριστός μας, σε σχέση με άλλους Αγίους, που είχαν μεγαλύτερο μαρτύριο, αλλά πριν από το μαρτύριο, δεν είχαν τόσο αγία ζωή, όσο ο Άγιος Δημήτριος.
Ήταν απαθής και τέλειος από πολύ μικρή ηλικία. Δεν έκανε καμμία – καμμία σαρκική αμαρτία και δεν έχυσε ποτέ το σπέρμα του επί της γης! Καταλαβαίνετε πόσο αγαθή και δυνατή προαίρεση είχε και τί αγάπη είχε για το Χριστό! Και να μη μαρτυρούσε για τον Χριστό, πάλι μέγας Άγιος θα γινότανε…
Ο Άγιος Δημήτριος είναι ο μεγαλύτερος μυροβλύτης της Ορθοδοξίας μας και έχει αποκαλύψει, ότι όταν πάψει να μυροβλύζει, τότε οι αμαρτίες των Θεσσαλονικέων θα έχουν ξεπεράσει κάθε όριο…
Μεγάλη Χάρη και δόξα έχει ο Άγιος Δημήτριος στη Βασιλεία των Ουρανών. Δια τούτο σε όλους τους αιώνες, όσοι τον επικαλέστηκαν με αδίστακτη πίστη, σπεύδει για να βοηθήσει και ειδικά σε όσα έχουν σχέση με τη σωτηρία της ψυχής μας και τον φωτισμό του νοός μας.
Να πρεσβεύει και για εμάς τους αμαρτωλούς και να χαρίζει τη Χάρη του, στην ταλαίπωρη αυτή κοινωνία και σε όλο το κόσμο. Αμήν.
Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα
Ἅγιοι σὲ σχετικὸ βαθμὸ ἔγιναν ἄνθρωποι ἀπὸ κάθε τάξι καὶ ἐπάγγελμα, καὶ ἄντρες καὶ γυναῖκες καὶ παιδιά. Ἅγιοι δὲν εἶνε μόνο καλόγεροι καὶ κληρικοί· κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γίνῃ ἅγιος.
Αὐτὸ εἶνε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ αὐτὸ βλέπουμε στοὺς βίους τῶν ἁγίων. Ἅγιοι π.χ. ἦταν βοσκοί, ὅπως ἐκεῖνοι ποὺ ἄκουσαν τὴ νύχτα τῆς Γεννήσεως τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη…» (Λουκ. 2,14) κι ὅπως ὁ ἅγιος Σπυρίδων· ἅγιοι ἦταν γεωργοὶ ὅπως ὁ ἅγιος Τρύφων, ῥάφτες, οἰκοδόμοι, ἀρτοποιοὶ καὶ τόσοι ἄλλοι ἀπὸ κάθε ἐπάγγελμα. Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστιανισμοῦ· δέχεται τοὺς ταπεινοὺς τῆς γῆς.
Ἔχω γράψει ἕνα βιβλίο «Ἅγιοι ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα»· σᾶς συνιστῶ νὰ τὸ διαβάσετε.
Δὲν ὑπάρχει, ἀγαπητοί μου, τάξις ἀπ᾽ τὴν ὁποία νὰ μὴν ἀναδείχθηκε κάποιος ἅγιος. Καὶ ἀπόδειξις ὁ σημερινὸς ἅγιος, ὁ ἅγιος Δημήτριος. Τί ἦταν; Δὲν ἦταν παπᾶς οὔτε καλόγερος, δὲν ἔζησε σὲ ἀσκητήρια καὶ σπηλιές, δὲν κρατοῦσε κομποσχοίνια.
Ἦταν λαϊκός, ζοῦσε μέσα στὴ διεφθαρμένη εἰδωλολατρικὴ κοινωνία τῆς Θεσσαλονίκης ὡς ἀξιωματικὸς τοῦ ῥωμαϊκοῦ στρατοῦ, καὶ μὲ τὴν ἀνδρεία του εἶχε ἀνεβῆ ὅλους τοὺς βαθμοὺς καὶ εἶχε φθάσει στὸ ἀξίωμα τοῦ χιλιάρχου, εἶχε γίνει δηλαδὴ στρατηγός.
Ἀλλὰ στὴν καρδιά του, χωρὶς νὰ τὸ ξέρουν οἱ ἄλλοι, εἶχε τὸ Χριστό.
Ὅταν ὅμως κηρύχθηκε διωγμὸς ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, τὸν κατήγγειλαν ὅτι εἶνε Χριστιανὸς καὶ συνελήφθη. Ὡμολόγησε τὴν πίστι του στὸ Χριστό, τὸν καθαίρεσαν ἀπὸ τὸ ἀξίωμα καὶ τὸν ἔρριξαν δεμένο στὴ φυλακή.
Ἐκεῖ ἔμεινε ἕως ὅτου ἦρθε ἡ εὐλογημένη ὥρα ποὺ μὲ λόγχες μαρτύρησε γιὰ τὸν Κύριο. Αὐτὸς μὲ συντομία εἶνε ὁ βίος τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ποὺ καλεῖ κ᾽ ἐμᾶς νὰ τὸν μιμηθοῦμε.
Σήμερα ἂν μᾶς ποῦν, Πιστεύεις στὸ Χριστό; δὲν στοιχίζει τίποτα νὰ ποῦμε Πιστεύω. Τότε στοίχιζε· ἂν ἔλεγες Πιστεύω, μαρτυροῦσες[…….]
+Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Αγαπητοί, χαίρει ο ουρανός, χαίρει και η γη, όταν εορτάζεται η μνήμη ενός Αγίου. Χαίρει ο ουρανός, διότι εκέρδισε από την γην έναν άγιον· χαίρει και η γη, διότι έδωσε στον ουρανόν ένα παιδί της.
Και οι άγιοι άγγελοι χαίρουν και αυτοί, γιατί κάνουν συνόμιλόν τους έναν άνθρωπον. Και οι άνθρωποι χαίρουν, γιατί ανοίγεται η δυνατότητα του ουρανίου αγιασμού των.
Κι ο άγιος Δημήτριος, εστάθη ένας μέγας μάρτυς του Χριστού, που με το μαρτύριό του εδόξασε τον Κύριον· και έδωσε το καλό παράδειγμα πίστεως και αγάπης στον Χριστόν σε μυριάδες πιστούς μέσα εις την ιστορία.
Ο μέγας του Χριστού μάρτυς Δημήτριος ήτο Θεσσαλονικεύς. Και είχε το ύπατον αξίωμα του διοικητού της πόλεως, όταν το 303 μ.Χ. εδόθη η αφορμή με την επίσκεψη του Μαξιμιανού στην πόλη.
Δεν πήγε να τον υποδεχθεί. Αυτή ήταν η αφορμή. Ήταν εποχή διωγμών των Χριστιανών και ο άγιος Δημήτριος έδωσε πλήρως το μέτρον της πίστεώς του εις τον Χριστόν. Γι΄αυτό και συνελήφθη και εθανατώθη μαρτυρικά.
Ήταν νέος, ευσταλής, άλκιμος, δηλαδή γενναίος και αθλητικός. Ήτο στρατιωτικός διοικητής· γι΄αυτό διέθετε τα γνωρίσματα του στρατιωτικού και αθλητικού βίου.
Και πολύ προσφυώς η Εκκλησία μας του αφιέρωσε την αποστολική περικοπή του Παύλου προς τον Τιμόθεον που ακούσαμε προηγουμένως, και που αναφέρεται, μεταφορικώς βέβαια, εις την στρατιωτική και αθλητική ζωή που εχρειάζετο ο Τιμόθεος.
Αλλά και κάθε τιμό-θεος μέσα στην ζωή της Εκκλησίας.
Και γράφει: «Σὺ οὖν, τέκνον μου, κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. Ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ. Μνημόνευε ᾿Ιησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν».
Και πόσες φορές ο μεγαλομάρτυς του Χριστού Δημήτριος δεν θα μελέτησε –που μελετούσε την Αγία Γραφή- τους στίχους αυτούς και δεν θα συνεκινήθη από αυτούς… Το δοξαστικόν των αποστίχων γράφει-του Αγίου, στην εορτή του: «Ἔχει δὲ καὶ τὸ πανέντιμον, καὶ ἀθλητικώτατόν σου σῶμα, τὸν περίκλυτον –τον περιώνυμον, δηλαδή, τον ξακουστόν- τοῦτον ναὸν ἐπὶ γῆς»-που αναφέρεται εις τον ναό του αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη.
Ήτο λοιπόν στρατιωτικός, νέος και αθλητικός[……].
+π.Αθανάσιος Μυτηληναίος
