Στην αρχή σου λεν, ‘’χαλάρωσε’’.Μετά, ‘’ζήσε τη ζωή σου’’.
Έπειτα, σου λένε πως ‘’δεν έγινε και τίποτα’’ και ‘’πως είναι δικαίωμά σου’’.
Μετά σε αφήνουν, να μπουκώσεις από ‘’εμπειρίες και ηδονές’’.
Καμία ασκητική. Κανένας φραγμός. Καμία γύμναση του σώματος και της ψυχής σου.
Περνάει ο καιρός, και γίνεσαι δέσμιος πια στα πάθη σου. Έχουν γίνει βλέπεις, ένα με τη φύση σου. Ένα με την ύπαρξή σου.
Και όταν κάποια στιγμή συνειδητοποιείς το πόσο κάτω έπεσες, όντας αδύναμος και τραυματισμένος, τότε σου γυρνάν τη πλάτη. Σε παρατάνε. Σε πετάν. Και πάνε χωρίς εσένα παρακάτω…
Ευτυχώς που αυτόν τον κόσμο δεν θα τον κρίνουν άνθρωποι.
Κάπου διάβασα, πως ο διάβολος σε φωνάζει με το όνομα του πάθους σου… ‘’Κλέφτη, ψεύτη, αμαρτωλέ…’’.
Ενώ, όσο χαμηλά και αν πέσεις, ο Χριστός, πάντα σε φωνάζει με το όνομά σου…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
