«Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε. Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πάσα η γή…».
Μ᾿ ένα λόγο: Ας ευφραίνωνται οι ουρανοὶ και ας αγάλλεται η γη για τον επουράνιο, που κατόπιν έγινε επίγειος. Ο Χριστός παρουσιάζεται με ανθρώπινο σώμα, αγαλλιάσθε με τρόμο και χαρά.
Με τρόμο για την ενοχὴ της αμαρτίας και με χαρὰ για την ελπίδα της σωτηρίας…
Πάλι διαλύεται το σκοτάδι, πάλι υπάρχει το φως.
Ο λαὸς που καθόταν στο σκοτάδι της αγνοίας, ας δει το μεγάλο φως της θεογνωσίας.
«Τα αρχαία παρήλθεν, ιδοὺ γέγονε τα πάντα καινά». Το νεκρὸ γράμμα υποχωρεί. Το πνεύμα επικρατεί.
Οι σκιὲς του νόμου περνούν. Η αλήθεια θριαμβεύει.
Αυτός, που ως Θεὸς δεν έχει μητέρα, γεννιέται χωρὶς πατέρα. Γιατί στον Δημιουργό της φύσεως δεν ισχύουν οι φυσικοὶ νόμοι. Όλα τα έθνη χειροκροτήστε, γιατί «παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχὴ ἐπὶ τοῦ ὠμοῦ αὐτοῦ καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος».
Αυτός που είναι άναρχος και αιώνιος, τώρα λαμβάνει αρχή.
Αυτός που είναι αυθύπαρκτος, δημιουργείται.
Αυτός που είναι άπειρος, χωρείται στην περιορισμένη ανθρώπινη φύση.
Αυτός που πλουτίζει με τα αγαθά Του τον κόσμο, γίνεται φτωχὸς, παίρνοντας ανθρώπινο σώμα, για να πλουτίσω εγὼ με την θεότητά Του.
Ποιὸς μπορεί να παραστήσει πόσος είναι ο πλούτος της αγαθότητός Του; Γι᾿ αυτό και συ μαζὶ με τον αστέρα τρέξε και μαζὶ με τους Μάγους φέρε Του για δώρα, χρυσὸ και λιβάνι και σμύρνα.
Τίμησέ Τον ως Βασιλέα και Θεὸ και ως Λυτρωτή, που νεκρώθηκε για σένα. Μαζὶ με τους ποιμένες δόξασέ Τον, με τους αγγέλους ύμνησέ Τον, με τους αρχαγγέλους σκίρτησε απὸ χαρά. Ας είναι κοινὴ η πανήγυρις των ουρανίων και των επιγείων δυνάμεων…
(Αποσπάσματα εκ της ΛΗ´Ομιλίας )
