Παραδέχομαι αυτούς που είναι συνεπείς άθεοι, που έχουν βγάλει τον Θεό από τη ζωή τους (δεν είμαι σίγουρη ότι Εκείνος έχει κάνει το ίδιο..) και δεν Του αποδίδουν ούτε το καλό, ούτε το κακό που συμβαίνει στον κόσμο και στους ίδιους.
Απλά δεν υπάρχει για εκείνους και αυτό (πρέπει να) είναι απόλυτα σεβαστό.
Δεν μπορεί όμως τα καλά να είναι αυτονόητα (χωρίς ένα “δόξα τω Θεώ”) , η συμμετοχή στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας να θεωρείται “γραφικότητα” άλλων εποχών, η επίκληση του Θεού στη δημόσια ζωή να παραπέμπει σε “Ιράν”, τα θαύματα “συμπτώσεις” και αφέλεια, ο άνθρωπος να προβάλλεται ως ισχυρός και κέντρο όλων των εξελίξεων στον πλανήτη και να αξιώνει να χειρίζεται τη μοίρα του μόνος του χωρίς “μεσαιωνικές πρακτικές” (όπως προσευχές, λιτανείες, παρακλήσεις..), η πίστη σε άλλη ζωή “παρηγοριά” των αδυνάμων και απελπισμένων σε αυτή τη ζωή, αλλά όταν συμβεί κάτι κακό (το οποίο παρεμπιπτόντως είναι αποτέλεσμα ανθρωπίνων επιλογών συμπεριφοράς προς τη φύση και τον πλησίον) να υπάρχει μομφή στον Θεό που δεν επενέβη!
Αλλοθι σε ανείπωτης κλίμακας τραγωδίες που δικαιολογούν τον ανθρώπινο πόνο, αλλά ταυτόχρονα και εύκολος “αποδιοπομπαίος τράγος” για το φταίξιμο. Για όλα τα κακά και άσχημα φταίει ο Θεός
