Πέφτουμε συνεχώς .Χιλιάδες φορές.Χίλιες φορές Του ορκιζόμαστε πως εμείς δεν θα τον προδώσουμε και εμείς σε μια νύχτα τον αρνιόμαστε τρεις.
Και ξανά πάλι.
Κι όλο αυτό αδρανοποιεί τα αντανακλαστικά μας και μας πείθει πως δεν το μπορούμε και μένουμε εκτεθειμένοι και μόνοι.
Και τότε η απελπισία είναι κοντά και ζητάει να μας καταπιεί.
Μας πείθει πως είναι θράσος να ξαναχτυπήσεις την πόρτα του ελέους του Θεού. Πως αλήθεια, μας λέει, τόλμησες να το σκεφτείς; Εσύ, ειδικά εσύ δεν μπορείς να ξαναζητήσεις τη συγνώμη Του.
Ότι και να πάθεις θα το αξίζεις .
Έρχεται λοιπόν εκείνος ο λογισμός της απελπισίας και της αδιαχείριστης ενοχής και σε κυριεύει.
Και να σου πω κάτι. Ακουσα έναν παππούλη Αγιορείτη να λέει άλλο η μετάνοια άλλο η ενοχή. Η Μετάνοια είναι μία απόφαση η ενοχή είναι κάτι στάσιμο που αν δεν μεταβληθεί σε μετάνοια θα σε πνίξει.
