Να τραγουδάς τα κάλαντα, ψυχή μου!
Όσα χρόνια κι αν περάσουν,
όσοι αιώνες δυσβάσταχτα αιματοκυλισμένοι.
Εσύ, να τραγουδάς πάντα τα κάλαντα.
Όσο κρύο κι αν κάνει,
όσες τρύπες κι αν έχει το τριμμένο αποφόρι σου,
τα λιωμένα σου παπούτσια.
Ούτε για μια στιγμή μη σκεφτείς να σταματήσεις.
Όσες πόρτες κι αν βρεις κλειστές,
όσα πρόσωπα κατσουφιασμένα, βαριεστημένα, θλιβερά.
Μη σταματάς να λες τα κάλαντα.
Κι ας μη σου δίνουν τίποτα, ας σου δίνουν ελάχιστα,
ας παίρνεις αμοιβή δυσανάλογη του κόπου σου,
της παγωνιάς, της βραχνιασμένης φωνής σου.
Δεν είναι μόνο αυτό που ξέρεις.
Ούτε κι αυτό που φαίνεται μπροστά στα αθώα παιδικά σου μάτια.
Έστω και για μια διψασμένη καρδιλα, αξίζει να τραγουδάς τα κάλαντα. Πίστεψέ με.
Άλλοτε κρυμμένη στα υπόγεια του πόνου,
άλλοτε χαντακωμένη κάτω απ’ το χώμα
κι άλλοτε φτερουγίζοντας στους αιθέρες,
πάντα θα υπάρχει τουλάχιστον μια καρδιά που σ’ ακούει
σε περιμένει με λαχτάρα. Σκιρτά κι αναγαλλιάζει.
Τραγούδα τα κάλαντα, ψυχή μου.
Έστω για το παιδί που γεννιέται για να σε κρατήσει για πάντα στοργικά στην αγκαλιά του.
Έστω για τη μανούλα του που ‘ναι ακόμα παιδί
και καλά καλά δεν καταλαβαίνει πώς γίνεται
να γεννά ένα παιδί να γεννά ένα παιδί Θεό.
Έστω για τον αρραβωνιαστικό της που στέκεται στην άκρη του θαύματος
δίχως να ρωτά τίποτα.
Έστω για τα βόδια στο παχνί, για τα άχυρα, τη φάτνη.
Για τους βοσκούς και τους μάγους. Τα δώρα. Το αστερι.
Ακόμα και για τον Ηρώδη, που ζητά να αφανίσει την ελπίδα του κόσμου,
εσύ να τραγουδάς τα κάλαντα. Ποτέ δεν ξέρεις. Τραγούδα, ψυχή μου.
Τραγούδα και για σένα κι ας μην είδες, ας μην κατάλαβες, ας μη νιώθεις τι λες
κι από πού έρχονται τούτες οι τραγουδιστές λέξεις δεν γνωρίζεις.
Ποτέ δεν ξέρεις ποια στιγμή θα γίνεις τραγούδι και κάλαντα κι εσύ. Τραγούδα!
Το τραγούδι φτάνει εκεί που δε φτάνουν οι μόνες τους οι λέξεις, τα μάτια, τα αισθήματα.
Τα κάλαντα κουβαλούνε φως.
Το φως εκείνο που τρυπά τα σκοτάδια του κόσμου.
Τρυπά τις πλάκες των τάφων. Τρυπά την απελπισία, την απόγνωση, το θάνατο.
Απ’ τα κάλαντα αρχίζει η ζωή που δεν τελειώνει ποτέ.
Απ’ τα κάλαντα πηγάνει και το φως της Ανάστασης.
Αυτό το μικρό, απλό παιδικό τραγούδι γκρεμίζει βασιλιάδες ψεύτικους,
τοίχους πανύψηλος, σύνορα αγκαθωτά.
Αυτό το μικρό, αφελές τραγούδι, περνά πάνω από θάλασσες αδιάβατες,
θεόρατα χιονισμένα όρη, άφεγγες νύχτες.
Αυτό το τραγούδι μεταμορφώνει την πλάση.
Αφού θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο,
τραγούδα τα κάλαντα, παιδί μου, και θα τον αλλάξεις. Θα δεις…
Καλήν ημέραν άρχοντες! Άναρχος Θεός καταβέβηκεν!
Χριστός γεννέθεν, χαρά σον κόσμον!
Χριστούγεννα, Πρωτόγεννα!
Τρίγωνα κάλαντα!
Να ζήσεις, παιδί μου!
Χρόνια πολλά πάντα και του χρόνου!
