”Από το 1982 έμενα στην Αθήνα και άρχισα να έχω τακτικές σχέσεις με το Μοναστήρι και τον Γέροντα Ιάκωβο.
Παραμονές των Θεοφανείων του 1984 πήγα προσκύνημα στο Μοναστήρι.
Προπαραμονή Θεοφανείων στο Μοναστήρι είμαστε, ο Γέροντας, ο π. Κύριλλος, ο π. Σεραφείμ, ένας μοναχός από τη Λακωνία που είχε καρή σχεδόν στα 80 του, ο κ. Λαζούνης που έγραφε ιστορίες για τα βιβλία των Αναγνωστικών του Δημοτικού και ο γράφων.
Παραμονή Θεοφανείων έριξε τόσο χιόνι, που έκλεισαν όλοι οι δρόμοι. Έτσι μείναμε στο Μοναστήρι κλεισμένοι έξι άνθρωποι να εορτάσωμε τα Άγια Θεοφάνεια.
Αυτά τα Θεοφάνεια ήταν τα ωραιότερα της ζωής μου. Το χιόνι κράτησε μια εβδομάδα και μέχρι να ‘ρθουν προσκυνητές πέρασαν δεκαπέντε ημέρες.
Όλες αυτές τις ημέρες μου δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσω τον Γέροντα και να λάβω πνευματική τροφή, ως παρακαταθήκη για την μετέπειτα ιερατική μου ζωή, αλλά συγχρόνως και δυσβάστακτη ευθύνη, γιατί συναναστράφηκα διαπιστωμένο Άγιο.
Ο Γέροντας είδε ότι φορούσα ένα ελαφρύ κοτλέ μπουφάν και κρύωνα πολύ. Προσπάθησα να μην το δείξω. Ο Γέροντας μου λέει: «Περίμενε εδώ». Πηγαίνει φέρνει μια πλεχτή ζακέτα, μου τη δίνει και με ζεσταίνει όλες τις ημέρες.
Τη ζακέτα αυτή την έχουμε στην οικογένειά μου ανεκτίμητο θησαυρό. Όποιος αρρωστήσει φοράει τη μαλακή ζακέτα του Γέροντα, και ο Άγιος δεν αργεί να απαντήσει”.
Μαρτυρίες του π. Γεωργίου Αυθίνου, Εφημερίου Αγίου Ελευθερίου κάτω Χαλανδρίου
(από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”
