[….] Αλλά ούτε και ένα απλόν λόγον να μην ανταλλάξωμεν με τον διπλανόν μας, μη τυχόν, αντί να εξευμενίσωμεν τον ποιητήν του Ουρανού και της γης, τον παροργίσωμεν.
Όπως ακριβώς, δηλαδή, όταν ευρίσκεται κανείς ενώπιον βασιλέως και συνομιλή με Αυτόν, αν τύχη και τον καλέση κάποιος σύνδουλος, εάν εγκαταλείψη την συνομιλίαν με τον Βασιλέα, η οποία δι’ αυτόν αποτελεί δόξαν και τιμήν, και γυρίση να κουβεντιάση με τον σύνδουλον, προσβάλλει με τον τρόπον του τον Βασιλέα και προκαλεί εις βάρος του την φοβεράν αγανάκτησιν εκείνου, έτσι και εκείνος που ομιλεί κατά την ώραν της προσευχής και της ψαλμωδίας.
Οφείλομεν, λοιπόν, με τον τρόπον που οι Άγγελοι στέκουν με πολύν τρόμον και υμνολογούν τον Δημιουργόν, έτσι και ημείς να παριστάμεθα κατά την ψαλμωδίαν.
Αν, ίσως, ο αδελφός, που στέκεται κοντά σου, είναι σωματικώς άρρωστος και βήχει ή πτύει συνεχώς, μη ενοχλείσαι απ’ αυτόν.
Σκέψου ότι πολλοί αφιερώθησαν εις την υπηρεσίαν λεπρών και αρρώστων, δια να κερδίσουν από αυτό πολλά πνευματικά, και να μάθουν εκ πείρας την αγάπην και την συμπάθειαν (προς τους ασθενείς).
Και σύ, άλλωστε, αφού φορείς το ίδιον σώμα, ευρίσκεσαι κοντά εις τας τοιαύτας ασθενείας, αν και προς το παρόν το σώμα σου είναι υγιές από φιλανθρωπίαν του Θεού· δι’ αυτό μη υπερηφανεύεσαι εις βάρος του αρρώστου, αλλά να φοβάσαι μη πάθεις τα ίδια και χειρότερα και με την συμπάθεια προς τον αδελφό σου προφύλαττε τον εαυτόν σου.