Έγραφε,κάποτε,ο πατήρ Αντώνιος Αλεβιζόπουλος:
«Η αληθινή αγάπη δεν κομματιάζεται. Δεν μπορεί κανείς να πει: αγαπώ αυτόν, αλλά δεν μπορώ να αγαπήσω τον άλλον, αγαπώ την ανθρωπότητα αλλά δεν μπορώ να αγαπήσω τον διπλανό μου, αγαπώ τον Θεό αλλά δεν αγαπώ τον άνθρωπο, αγαπώ τους ανθρώπους αλλά δεν αγαπώ τον Θεό!». 1
Εύστοχος ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος σε αυτό που πολύ διακριτικά υπονοούσε, ότι, δηλαδή, εγώ κι εσύ ως άνθρωποι, ισχυριζόμαστε ότι θέλουμε να σώσουμε την ανθρωπότητα, τον πλανήτη ολόκληρο αν γίνεται, αλλά την ίδια στιγμή δεν έχουμε τη διάθεση να αγαπήσουμε και να βοηθήσουμε τον διπλανό μας, τον πλησίον μας, τον γείτονα μας.
Κάπως έτσι, εγώ κι εσύ, ως άνθρωποι, καταντήσαμε αστείοι και τραγελαφικοί, παραδεχόμενοι ο ένας προς τον άλλον ότι «εγώ αγαπώ την ανθρωπότητα, αλλά δεν μπορώ να αγαπήσω τον διπλανό μου, εσένα!».
Εξάλλου, πάσχοντας με ειλικρίνεια για το μέλλον της επί της Γης ανθρωπότητος, ας αρκεστούμε στα λόγια που είπε κάποτε ο Γέροντας Δαμασκηνός, ο παππούς των Μεγάρων, όπως τον ονόμασαν οι ντόπιοι.
Είπε ο παππούς, αυτό το τόσο δυνατό:
«Όταν παρακαλούμε τον Θεό για τον διπλανό μας, γινόμαστε παγκόσμιοι».2
1. π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου, «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ», Αθήνα 1994, σ. 561
2. Ευαγγέλου Λέκκου, Σειρα «Σύγχρονοι Γέροντες», Τόμος 11, «Πατήρ Δαμασκηνός, ο Παππούς των Μεγάρων», Εκδόσεις ΣΑΪΤΗΣ, σ. 52
