Σάββατο των ψυχών.. Σε πόσους αυτή η λέξη περνά αδιάφορα. Στην πολύβουη πόλη και στο άγχος της καθημερινότητας, στο κυνήγι του χρήματος, πολλοί δεν θυμόμαστε ούτε τους ζωντανούς, τους πεθαμένους θα θυμηθούμε;
Το κοιμητήριο του χωριού, είναι το σημείο αναφοράς μου τη μέρα ετούτη. Εκεί οι γυναίκες αντάμωσαν και πάλι φέτος, με κόλλυβα, κεριά και λουλούδια, “προσφορά αγάπης” για τις ψυχές που περιμένουν. Εκεί βρέθηκα κι εγώ και τις ακολούθησα…
Οι τάφοι των γιαγιάδων και των παππούδων, δίπλα στο μεγάλο κυπαρίσσι. Σα να μου φάνηκε ότι ψήλωσε περισσότερο.. Και μέσα του πουλιά, πολλά πουλιά, να λένε το δικό τους τραγούδι.
Οι πρόγονοι εκεί, περίμεναν και φέτος. Μας κοιτάζουν μέσα από τις ψυχρές μαρμάρινες φωτογραφίες, αλλά με καθαρό βλέμμα και χαμόγελο. Τι γαλήνη εκπέμπουν! Α ρε γιαγιά.
Έκρυβες κανένα μυστικό που δεν το έμαθα εγώ; Πώς αγωνίστηκες στη ζωή σου, με κόπους και θυσίες, αλλά πάντα με το χαμόγελο, την απλότητα, την προσφορά και την αγάπη. Εγώ είμαι μπερδεμένη, δειλιάζω, φοβάμαι. Είμαι κουρασμένη…Εσύ έφυγες ακούραστη, παρά την ασθένειά σου.
Εσύ ήσουν πλούσια με αυτά που δεν είχες κι εγώ αισθάνομαι φτωχή με αυτά που έχω. Σκέψεις-σκέψεις! Ο παπα-Τάκης και ο παπα-Γιώργης, διαβάζουν τα ψυχοχάρτια. Οι ψυχές περιμένουν υπομονετικά την ανάστασή τους..
Αρχίζω να περπατώ.. Ενθάδε κείται, ενθάδε κείται.. Ο αγαπημένος δάσκαλος, που μας έμαθε τα πρώτα γράμματα! Χαίρε δάσκαλε. Αιωνία σου η μνήμη.
Ένα κεράκι πιο δίπλα στον παιδικό φίλο και τη φίλη που νωρίς έφυγαν και η μνήμη τους μένει για πάντα ζωντανή.
Φίλοι, γείτονες, γνωστοί, μικρά παιδιά που η μνήμη τους φέρνει μια γλυκιά ταραχή.
Γονατισμένη μια μάνα, δίπλα στο παιδί της. Του λέει πολλά, σκέφτηκα, ας μην της μιλήσω. Σηκώθηκε πιο δυνατή, ναι!
Προχωρώ. Στέκεται ο παπα-Τάκης αμίλητος σε έναν παλιό, χορταριασμένο τάφο..
-Πάει ξεχάστηκαν αυτοί, του λέω. Ποιοι είναι τάχα;
-Ας τους διαβάσουμε, το ‘χουν ανάγκη, αλλά ούτε τα ονόματα δεν φαίνονται πιά.. Υπερ αναπαύσεως των ψυχών, που το όνομα τους σβήστηκε από την πέτρα και από τη μνήμη…Κρίμα!!!
Μοιράστηκαν τα κόλλυβα! Αγαλλίαση και σιγουριά παντού. Μια σιγουριά ότι οι άνθρωποί μας είναι σε καλά χέρια. Στα χέρια Του. Και με την βεβαιότητα ότι ο θάνατος δεν είναι το τέρμα. Εξάλλου ο Θεός είναι Θεός ζώντων. Κατηφορίζω.
Ένα τσούρμο παιδιά τρέχουν γελώντας και τραγουδώντας προς την πλατεία, για να καλωσορίσουν το Μάρτη, με κορδέλες και μεγάλα καπέλα. Τι ευτυχισμένα, σκέφτηκα.. Εδώ η ζωή, εδώ και ο θάνατος!
