Σάββατο του Λαζάρου
Αν έχουμε τη φιλοτιμία της Μάρθας -κάθε είδους καλά έργα- και σαν την Μαρία καθόμαστε στα πόδια του Ιησού -με προσήλωση και ζεστασιά που πηγάζουν από τα βάθη της καρδιάς μας-, τότε ο Κύριος θα έρθει και σε μας και θα αναστήσει τον Λάζαρό μας -το πνεύμα μας- και θα το απελευθερώσει από τα δεσμά του.
Τότε μια πραγματικά νέα ζωή θα αρχίσει μέσα μας· ασώματη, παρότι θα βιώνεται με το σώμα και όχι γήινη, παρότι θα βιώνεται εδώ στη γη.
Θα είναι μια πραγματική ανάσταση του πνεύματος, πριν από τη μέλλουσα ανάσταση, στην οποία θα περιλαμβάνεται και το σώμα.
Συμπαρέστησαν Χριστῷ αἱ τοῦ Λαζάρου ἀδελφαί,
καὶ δακρύουσαι πικρῶς, καὶ ὀλολύζουσαι αὐτῷ,
ἔφησαν, Κύριε, τέθνηκε Λάζαρος· αὐτὸς δὲ ὡς Θεός,
οὐκ ἀγνοῶν τὴν ταφήν, ἠρώτα πρὸς αὐτάς.
Ποῦ τεθήκατε; καὶ προσελθὼν τῷ τάφῳ
προσεφώνει τὸν τετραήμερον Λάζαρον·
ὁ δὲ ἀνέστη, καὶ προσεκύνει τὸν αὐτὸν
ἀναστήσαντα.
(Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, Ψωμί για το ταξίδι: Οδοιπορικό Μεγάλης Τεσσαρακοστής, 1η έκδ., Αρμός, Αθήνα, 2012)
