Σύντροφος είναι, δάσκαλος, ο πρώτος αδελφός μας, ο πόνος όταν έρχεται «ο άλλος εαυτός μας».
Συζήτησέ τον θαρρετά, τι θέλει απ’ εσένα. Ερώτησέ τον να σου πει, θέλει πολλά ή ένα!!!
Είναι γιατρός αυτόκλητος, του αρέσει και η «κλήση», τη λύπη έχει φάρμακο και το Χριστό για λύση.
Στα χέρια του κρατεί κλειδιά, ξέρει καρδιές ν’ ανοίγει, αν δε θελήσουν μόνες τους, το «άσυλο» δε θίγει.
Στο πάνσεπτο Μυστήριο της θείας Μετανοίας εντάσσεται ως λειτουργός μιας άλλης διακονίας.
Δέξου τον πόνο ως δώρημα κι επίσκεψη Κυρίου, θυμήσου τη Γεθσημανή, το Γολγοθά του Αρνίου.
Όσοι πονέσαν κι έκλαψαν τους Ουρανούς γνωρίσαν, τα δάκρυα «αρδεύσανε» σκληρές καρδιές κι «ανθίσαν».
Αν δεν πονέσει ο πιστός, πώς το Χριστό θα νοιώσει, που στο Σταυρό καρφώθηκε, εμάς για να λυτρώσει;
Κρίμα θα ήταν κι άδικο έναντι του Σωτήρα, ο άνθρωπος των πόνων Του μη λάβει λίγη πείρα.
Είναι σταυρός ο άνθρωπος εν μέσω μυστηρίων κι οι πόνοι λόγχες και καρφιά, ψυχών το «ιατρείον».
Χωρίς Σταυρό και Γολγοθά Ανάσταση ποιος είδε; Στο χωνευτήρι ο χρυσός τη λάμψη του δεν πήρε;
Τεκμήριο οι πόνοι μας, αγάπης του Χριστού μας, που ταπεινώνει το εγώ, του άσωτου εαυτού μας.
Κληρονομιά κι «αργύρια» από την προδοσία των Πρωτοπλάστων στην Εδέμ, του πλάνου συνεργία.
Τα βάσανα κι ο θάνατος, μας δείχνουν ένα δρόμο, του Αναστάντος Ιησού, του σατανά τον τρόμο.
Αδέλφωσε υπομονές, τους πόνους δες ως φίλους· με πίστη και ταπείνωση δε θα τους νοιώσεις ήλους.
Ο πόνος αν δε σταυρωθεί με του Χριστού το Χέρι, δεν είναι αναστάσιμος, καρπό Ζωής δε φέρει.
Παράδοξος, πνευματικός, ο πόνος είναι «λώρος», καρδιές συνδέει με Θεό, ουράνιος είναι πόρος.
Κλίμακα είναι θαυμαστή, που την ψυχή μας φέρνει από τη γη στον ουρανό, Χάρη Θεού να παίρνει.
Μυστήριο ο πόνος μας, αγάπη του Κυρίου, που στο Σταυρό ευλόγησε διά του Μαρτυρίου.
Μυστήριο, που οδηγεί ψυχές στη σωτηρία. Με την εξομολόγηση βρίσκουν Ζωής πορεία.
Της μετανοίας το λουτρό μ’ ελπίδα μας γεμίζει, αναγεννά τον άνθρωπο, το βάπτισμα θυμίζει.
Ο ιερέας αν κληθεί σε κάθε νόσημά μας, φθάνει με το Ευχέλαιο ο Λυτρωτής κοντά μας.
Στο νου μας να ‘ναι πάντοτε η θεία Λειτουργία, που θυσιάζετ’ ο Χριστός, ω! τι θαυματουργία!
Το Σώμα και το Αίμα Του, το χριστιανό θεώνει, αν Κοινωνούμε άξια, τους πόνους ελαφρώνει.
Οι Όσιοι κι οι Μάρτυρες μέσ’ στη ζωή πονέσαν, τη χαρμολύπη βίωσαν, στέφος φωτός φορέσαν.
Στην κάμινο των θλίψεων κανείς ας μη λυγίσει, αν η λαμπάδα δεν καεί, πώς γύρω θα φωτίσει;
Με την ευχή, καρτερικά, και με το κομποσχοίνι ο σταυροφόρος ταπεινά τις μάχες του να δίνει.
Είναι κοινό ποτήριο γι’ αμαρτωλούς, δικαίους, οι πόνοι και ο θάνατος, αγάπης και ελέους.
Όλοι παιδιά ενός Θεού σ’ ωραίον «Αμπελώνα», που αγνώμονα τον κάναμε οδυνηρόν κλαυθμώνα.
Θυσίες θέλει η ζωή, για να ‘ναι μυρωμένη, Χριστό αν έχει η καρδιά τους πόνους πώς γλυκαίνει!
Κάνε τον πόνο τ’ αδελφού, καρδιἀς, ψυχής σου πόνο· μ’ αγάπη κλείνουν οι πληγές, ζήσε γι’ αυτό και μόνο.
Ω στρατοκόπε χριστιανέ, ποτέ να μη γογγύσεις, τη Βασιλεία τ’ Ουρανού αν θέλεις ν’ αποκτήσεις.
Και πίστευε πως ο Θεός -γνωρίζει και φορτώνει-όσο αντέχει ο καθείς και μ’ άνεση σηκώνει!
Παράδειγμα και φάρος μας η πίστη των δικαίων, που βλέπουν τις αρρώστιες τους δώρο Θεού σπουδαίον.
Ψυχόπονος ο Λυτρωτής το ‘χει σαφώς δηλώσει: «Στις θλίψεις σου αν με καλείς, θέλω εσένα σώσει!»
Με του Χριστού τη Σταύρωση ο θάνατος κι οι πόνοι περόνια χάσαν, δρέπανα και έχουν μείνει μόνοι.
Τον Κύριο Σου δόξαζε σε πειρασμούς, σε θλίψεις, που λαμπικάρει την καρδιά και προλαμβάνει σήψεις.
Οι λόγοι Του Αλήθεια, πάντοτε θα ‘ν’ μαζί μας, αρκεί να Τον θρονιάσουμε βαθιά μέσ’ στην ψυχή μας.
Τον πλάνο θα νικήσουμε, ουράνια θα γευθούμε, εάν τα ίχνη Του πιστά κι εμείς ακολουθούμε.
Δοκιμαστήρι η ζωή, σκληρών μαχών πεδίο, χαρά σ’ αυτούς που παίρνουνε απ’ το Χριστό βραβείο.
Ας κάνουμε τους πόνους μας, υπομονής λουλούδια, τις προσευχές θυμίαμα, για το Χριστό τραγούδια.
Όποιος καρδιά αειανθή, μέσ’ στην Εδέμ φυτέψει, στους κήπους της Ανάστασης, θείους καρπούς θα δρέψει.
Ο χριστιανός εκλήθηκε, ως Μάρτυρας να ζήσει, να μιμηθεί τον Κύριο, τ’ άφθαρτα να κερδίσει.
Ας ανυμνούμε το Θεό, το Πατρικό Του Χέρι, που αθλοθετεί τις νίκες μας, Ζωή, χαρές προσφέρει.
Σαν τον Ιώβ, Ορθόδοξε, σήκωσε το σταυρό σου, αν θες ν’ ακούσεις τ’ «άξιος» από τον Κύριο Σου.
Κάνε η πίστη μας, Χριστέ, έρως για Σε να γίνει και η καρδιά μας θαυμαστά, νέκταρ χαράς να πίνει.
Σ’ ευχαριστούμε Ιησού, που με τη Σταύρωσή Σου ενίκησες το θάνατο, με την Ανάστασή Σου.
Θεάνθρωπε, Φιλάνθρωπε, Σωτήρας μας εγίνης, με τ’ Άχραντο το Αίμα Σου, ρύπους καρδιών ξεπλύνεις.
Ευλόγησε τους πόνους μας με του Σταυρού τη χάρη, να είναι ελαφρότερα αμαρτιών τα βάρη.
Και δέξου μας σαν το Ληστή, το μετανοημένο. Το Γένος μας ελέησε, πού ‘χεις Εσύ πλασμένο.
Αγνώμων αμαρτωλός Λ.
Λυτρωτικά εφόδια για την σωστή αντιμετώπιση των θλίψεων
Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” Θεσσαλονίκη