Μετά την εορτή της Πεντηκοστής, η Αγία Εκκλησία όρισε να τιμώνται οι Άγιοι, όλοι εκείνοι που έδωσαν μαρτυρία πίστεως όλα αυτά τα χρόνια. Είναι η Κυριακή των Αγίων Πάντων.
Από το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας, ακούσαμε τον Χριστό διά του Ευαγγελιστή Ματθαίου να αναφέρει ότι: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».
Μέσα σε αυτά τα λόγια του Χριστού, κρύβεται η ζωή των Αγίων που εορτάζουμε σήμερα.
Αυτοί οι άνθρωποι ομολογούσαν, όπου ήταν στον κόσμο, τον Ιησού Χριστό και την Ανάστασή Του. Προσπάθησαν και πέτυχαν στη ζωή τους, να γίνουν μάρτυρες του Χριστού, κατά τον λόγο Του: «ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε ῾Ιερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ ᾿Ιουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. 1, 8).
Όμως, αν το δούμε με τα δικά μας τα ανθρώπινα μάτια, είναι πολύ δύσκολο αυτή η μαρτυρία που έθεσε ο Χριστός στους Αποστόλους Του και, εν συνεχεία, σε όλους τους μαθητές Του.
Ξέρετε γιατί είναι δύσκολο;
Γιατί δεν αγαπάμε το Χριστό «εξ όλης ψυχής, εξ όλης καρδίας, εξ όλης διανοίας» μας. Τον αγαπάμε και πιστεύουμε σε Αυτόν λίγο. Ή, ακόμα χειρότερα, όταν βρεθούμε μπροστά σε κάποια δυσκολία ή σε αδιέξοδο. Μόνο τότε Τον θυμόμαστε.
Αλλά, αυτοί οι άνθρωποι, οι Άγιοί μας, που καθημερινά ασπαζόμαστε την εικόνα τους και τα λείψανά τους, αγάπησαν τον Αναστάντα Χριστό με όλο τους το είναι, με όλη τους τη ψυχή. Είχαν ως λιμάνι στη ζωή τους, το Χριστό και τη διδασκαλία τους.
Ο Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος, αναφέρει ότι: «Αγαπάω τον Θεό με όλη μου την καρδιά, την διάνοια, και περισσότερο από τον εαυτό μου, σημαίνει πως δεν είναι δυνατόν να προτιμάω ένα δάχτυλο, περισσότερο από τον Θεό. Δεν είναι δυνατόν να προτιμάω ένα χέρι, από τον Θεό. Δεν είναι δυνατόν να προτιμάω κάποιο μέλος του σώματός μου, από τον Θεό. Όποιο και αν είναι αυτό το μέλος, δεν είναι δυνατόν να το προτιμάω, από τον Θεό.
Είμαι υποχρεωμένος και με το στόμα μου και με το σώμα μου και με τα χέρια μου και με τα πόδια μου και με όλο τον εαυτό μου και με το μυαλό μου, να κηρύττω την παντοδυναμία του Χριστού, το έλεος και την ευσπλαχνία Του».
Δεν είναι μόνο οι Μάρτυρες που έδωσαν τη ζωή τους για το Χριστό, αλλά και όλοι αυτοί οι εκατοντάδες Άγιοι που πάλεψαν με τα ανθρώπινα, με τα πάθη, με τις αδυναμίες τους, για να καταφέρουν να ζήσει μέσα τους ο Χριστός. Πέτυχαν αυτό που μας υπογραμμίζει ο Απόστολος των Εθνών, Παύλος: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγὼ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. 2, 20), δε ζω εγώ, ζει μέσα μου ο Χριστός.
Όμως, όλοι οι Όσιοι Άγιοι, και πρόσφατα, ο νέο καταταχθείς Άγιος Βησσαρίων, στη ζωή τους εφάρμοσαν έναν κανόνα· έναν χρυσό κανόνα που τους οδήγησε στην αγιότητα.
Και ποιος είναι αυτός;
Έκοψαν το θέλημά τους. Έκοψαν τον εγωισμό τους. Έκοψαν το εγώ τους.
Δηλαδή, αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς σήμερα.
Γιατί, εμείς σήμερα θέλουμε να φαινόμαστε στους ανθρώπους.
Θέλουμε να παίρνουμε «μπράβο» και «συγχαρητήρια» από τους ανθρώπους.
Θέλουμε να πηγαίνουμε στην Εκκλησία στις πανηγύρεις και στις μεγάλες εορτές. Και συνεχίζει ο Νικοπόλεως Μελέτιος: «Αλλά κάποτε φτάνει ο άνθρωπος σε ένα κρίσιμο σημείο. Όταν δεν μας λείπει τίποτε και πηγαίνουμε καμιά φορά για λίγα λεπτά στην εκκλησία, με την άνεσή μας, τότε που είναι γιορτές και πανηγύρια, αυτός ο χριστιανισμός είναι εύκολος.
«Πάω και εγώ, πάω και εγώ» λένε οι πιο πολλοί. Αλλά όταν αρχίσει η δυσκολία, όταν χρειαστεί να θυσιάσεις για τον Χριστό, το δάχτυλο, το χέρι, το πόδι, κάτι άλλο, σηκώνεσαι και φεύγεις. Ποιός φεύγει; Εγώ, που δεν αγάπησα τον Χριστό, εξ όλης ψυχής, εξ όλης καρδίας, εξ όλης της διανοίας και της δυνάμεώς μου. Και δεν πίστεψα σωστά στην ανάστασή Του. Γιατί μη πιστεύοντας σωστά, δεν μπορώ να είμαι μάρτυρας της αναστάσεώς Του».
Ξεχάσαμε το Θεό.
Ξεχάσαμε να ζούμε για το Θεό, σύμφωνα με τις εντολές Του.
Και σήμερα, μάς δίνει μέσα από το Ευαγγελικό ανάγνωσμα, άλλη μία οδηγία.
«Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι» (Ματθ. 19, 30).
Αυτοί που περιφρονεί ο κόσμος, ο Θεός τους ανυψώνει· και αυτοί που υψώνει ο κόσμος, ο Θεός τους παραμελεί γιατί δεν έζησαν όπως ήθελε ο Θεός.
Ο όσιος Παΐσιος, ο όσιος Πορφύριος, ο όσιος Βησσαρίων και τόσοι άλλοι, έζησαν στην αφάνεια. Με ταπείνωση αλλά και με πολλή αγάπη για το κόσμο και με πολλή πίστη για το Θεό.
Αν θέλουμε, σήμερα, να μιμηθούμε αυτούς τους Αγίους, θα πρέπει να κάνουμε δύο πράγματα: να αποβάλλουμε το εγώ μας και να πιστέψουμε με όλο μας το είναι στο Θεό. Να αλλάξουμε το στόχο μας και να προσανατολιστούμε στη σωστή κατεύθυνση.
Σωτήριος Θεολόγου
Φοιτητής Α.Ε.Α.Θ.
