Σέ μιά συνέντευξή του ό π. Κυπριανός είπε πώς ό π. Κύριλλος είχε καθορίσει πρακτικά ολόκληρη τή ζωή του κατά τήν πρώτη τους συνάντηση: Θά υπηρετούσε τήν Εκκλησία, χρησιμοποιώντας κάθε γνώση καί χάρισμα πού τού είχε δοθεί.
Ένας άλλος νέος ιερέας, πού τον είχε παρουσιάσει μπροστά του ή πνευματική του θυγατέρα, μοναχή Μαρία, μετά τή γνωριμία τους άλλαξε όλότελα. Μέ τήν πάροδο τού χρόνου ό π. Κύριλλος τόν δίδασκε μέ τά λόγια καί τό παράδειγμά του πώς νά γίνει πνευματικός πατέρας στους άλλους.
Δίδασκε τόν άπειρο ιερέα πώς να λειτουργεί καί πώς νά έξομολογεί τούς άλλους, ώστε νά μήν ντρέπονται ν’ αποκαλύπτουν τις αμαρτίες τους. «Πρέπει νά προσεγγίζεις μέ τέτοιο τρόπο ένα πρόσωπο, ώστε νά μή τόν φοβίζεις.
Να είσαι άπλός. Όταν κάποιος σου εξομολογείται τις αμαρτίες του, νά μάθεις νά τίς συγχωρεΐς άμέσως.
Νά συμπεριφέρεσαι σά νά μή θυμάσαι αυτά πού είπε. Όποια κι αν είναι ή αμαρτία του, ποτέ μη φοβίζεις τόν έξομολογούμενο. Νά δείχνεις πώς λες, «καλά, αύτό έγινε». Ή μοναχή Μαρία βεβαιώνει πώς ό άνθρωπος αυτός έγινε πολύ καλός ιερέας.
’Έτσι περιγράφουν πολλοί τήν εξομολόγηση στον π. Κύριλλο. ~Ήταν ήρεμος, αλλά ζεστός. Παρατηρούσε με μεγάλη λεπτότητα τά πράγματα καί μπορούσε νά προβλέψει τά αισθήματα των ανθρώπων καί τί θά πούν στή συνέχεια.
Αυτό τούς βοηθούσε ν’ άποκαλύπτουν ό,τι είχαν μέσα τους, γιατί έβρισκαν κατανόηση καί συμπάθεια, χωρίς περιττές συγκινήσεις. Ό π. Κύριλλος έβρισκε διακριτικούς καί έξυπνους τρόπους γιά νά έκμαιεύσει αμαρτίες πού οί άνθρωποι ντρέπονταν ν’ άποκαλύψουν.
Ή μοναχή Ταϊσία είχε μιά φίλη πού κάποτε πήγε γιά νά εξομολογηθεί στόν π. Κύριλλο, αλλά ντρεπόταν πολύ ν’ άποκαλύψει μιά συγκεκριμένη αμαρτία. Ό π. Κύριλλος κατάλαβε πώς δέν τά είχε πει όλα καί γιά νά τή βοηθήσει άρχισε νά τή ρωτά:
-Αύτήν τήν αμαρτία;
-Όχι.
-Αύτήν;
-’Όχι.
Τελικά όμως ό μπάτιουσκα έπισήμανε ακριβώς τήν κρυφή αμαρτία της καί τήν ρώτησε:
-Αύτήν;
-Ναί.
Χωρίς νά δαπανήσει τό χρόνο του, ό π. Κύριλλος τελικά έσκαψε βαθιά κι έπισήμανε την πληγή της. Τήν οδήγησε σέ πλήρη μετάνοια και κάθαρση. Πόσο δυνατός είναι ό διάβολος όμως!
Εκείνη καιγόταν άπό τήν ντροπή καί τό πείσμα της ως τό τέλος, ώσότου ό π. Κύριλλος κατόρθωσε ν’ άφαιρέσει τό κακοφορμισμένο αγκάθι πού είχε χωθεί βαθιά. Κι έτσι λειτουργούσε μέ όλους ό γέροντας ως τό τέλος του.
Ή Χριστομίμητη συγχωρητικότητα τού π. Κυρίλλου τούς έκανε όλους νά νιώθουν πώς έξομολογούνται πραγματικά στο Χριστό. Ό π. Κύριλλος έλεγε συχνά πώς στις μέρες μας ή αυστηρότητα δέν είναι αποτελεσματική.
Ή σοβαρότητα των αμαρτιών στις μέρες μας, σέ άλλες έποχές ίσως νά έπέσυρε έπιβολή αύστηρού κανόνα. Όπως εξηγούσε ό π. Κύριλλος όμως, άν στερήσει κανείς άπό τούς ανθρώπους τή θεία κοινωνία, ίσως τελικά νά σταματήσουν τόν έκκλησιασμό τους.
Δέ θά καταλάβουν τό σκοπό τής τιμωρίας καί θα γίνουν αναίσθητοι. Αντίθετα μάλιστα, θά πρέπει νά ένθαρρυνθούν νά έκκλησιάζονται καί νά μην έγκαταλείψουν τήν πνευματική ζωή άπό απόγνωση γιά τή σωτηρία τους. Κι όπως μαρτυρούν εκείνοι πού ζούσαν κοντά του, αύτό δέν τό έπαιρνε άψήφιστα.
Δέ δεχόταν ν’ αφήσει τούς αμαρτωλούς χωρίς συγχώρηση. Εκείνοι πού είχαν τήν αγαθή τύχη νά έξομολογούνται σ’ εκείνον, έμπαιναν στην καρδιά του κι ό Γέροντας προσευχόταν γι’ αυτούς.
Επαιρνε τίς αμαρτίες τους έπάνω του, οπως κάνουν οί αληθινοί ασκητές κι οί γέροντες. Μερικοί λένε ακόμα ότι αύτή ήταν μιά από τίς αιτίες πού τόν έκαναν νά ύποφέρει σωματικά.
Όπως έλεγε ό π. Κύριλλος όμως, όταν ό άνθρωπος εξομολογείται τίς αμαρτίες του ειλικρινά καί αγωνίζεται νά διορθώσει τη ζωή του, ό πνευματικός παίρνει μεγάλη χαρά καί παρηγοριά.
Μερικές φορές οί άπόψεις του γιά τούς ανθρώπους δέν ήταν αυτές πού περίμεναν οί ίδιοι. Κάποια γυναίκα επισκέφτηκε τό γέροντα Κύριλλο γιά νά ζητήσει τή συμβουλή του γιά τό δικό της πνευματικό πατέρα, πού είχε πέσει σέ μιά σοβαρή αμαρτία. Ό π. Κύριλλος δέν έδωσε ιδιαίτερη προσοχή.
Τής είπε μόνο πώς ό ιερέας θά έκτιε κάποια ποινή καί πώς εκείνη δέ θά έπρεπε νά τον έγκαταλείψει. Ή συμπάθεια καί ή προσευχή του γιά τόν ιερέα αύτόν ήταν ολοφάνερη στά μάτια του, όπου έβλεπε κανείς μιά ήρεμη καί άκατάκριτη διάθεση.
Άπό τήν άλλη πλευρά ό π. Κυπριανός μιλούσε γιά έναν πιστό πού υπηρετούσε στή δική του έκκλησία. Ό άνθρωπος αύτός ήθελε νά γίνει ιερέας καί όλοι στήν ενορία, μαζί τους κι ό ιερέας, περίμεναν πώς θά χειροτονηθεί.
Όταν έφτασε ό καιρός γιά νά πραγματοποιηθεί ή επιθυμία του, ό π. Κυπριανός οδήγησε τόν άνθρωπο αύτόν στόν π. Κύριλλο, προκειμένου νά πάρει τήν εύλογία του γιά τή χειροτονία.
Ό π. Κύριλλος είπε εύγενικα αλλά κατηγορηματικά: «Αύτός δέν πρέπει νά γίνει ιερέας». Φαίνεται πώς θά είδε κάτι σ’ αύτόν πού ήταν εμπόδιο γιά τήν ίερωσύνη.
