Σκέψου το από μια άλλη οπτική γωνία…
Αν ο Θεός είναι αγάπη, γιατί τότε υπάρχει ο πόνος;
Αν ο Θεός είναι δύναμη, τότε γιατί υπάρχουν πτώσεις και αδυναμίες;
Αν ο Θεός είναι η Δικαιοσύνη, τότε γιατί υπάρχουν αδικίες;
Αν ο Θεός είναι Ζωή, τότε γιατί υπάρχουν τόσοι θάνατοι καθημερινά;
Αν ο Θεός είναι η Παρηγοριά, τότε γιατί υπάρχουν απαρηγόρητοι άνθρωποι;
Αν ο Θεός είναι Ελπίδα γιατί τόσοι και τόσοι καθημερινά βουλιάζουν από χρέη, ηθικά κτλ;
Αν ο Θεός είναι το Φως, γιατί ακόμα υπάρχουν άνθρωποι στο σκοτάδι, σε αιρέσεις, σε άλλες θρησκείες, ακόμα και στο σκοτάδι του εγωισμού;
Αν ο Θεός είναι Ειρήνη, γιατί γίνονται τόσοι πόλεμοι;
Αν ο Θεός είναι Χαρά, γιατί οι άνθρωποι είναι στεναχωρημένοι;
Σκέψου τα πιο πάνω τώρα αλλιώς…
Αν ο Χριστός είναι αγάπη, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει η αγάπη. Αντιθέτως! Ο Χριστός μέσα από τον πόνο βιώνεται..!
Είναι εκείνη η οδός η τεθλιμμένη και στενή που οδηγεί προς την Ζωή.
Αν Εκείνος που έφτιαξε τον άνθρωπο, δεν μπορεί να ακούσει και να τον νιώσει, τότε ποιος μπορεί;
Ο άνθρωπος δεν έχει αδυναμίες μέσα του παρά μόνο αν παρεκτραπεί, αν δεν αφοσιώνεται πλήρως στον Θεό, αν δεν δείχνει του Θεού πόσο τον αγαπά, ή αν δεν Τον αναζητά, τότε δεν θα ονομαζόταν άνθρωπος, αλλά κτήνος και θηρίο ανήμερο.
Εάν υπάρχουν πτώσεις, καλό είναι ο άνθρωπος να εξομολογείται, να γονατίζει ταπεινωμένος και να λέει του Θεού: «Κύριε, έπεσα! Σήκωσέ με!». Και Εκείνος θα μας πει τότε: «Μία πέτρα ρίχτηκε στο πρόσωπό σου από άλλο συνάνθρωπο και εσύ μάτωσες, πληγώθηκες, προσβλήθηκες, είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις.. Τι θα πω εγώ που μου ρίχνουν κάθε μέρα κοτρόνες για σένα;
Εγώ σταυρώθηκα για σένα! Ιδού η Αγάπη μου! Σήκω και περπάτησε!»
«Τόσες αδικίες γίνονται καθημερινά, πότε θα βρω το δίκιο μου;», λες. Ο Κύριος θα μας πει: «Άνθρωπε, αν ήξερες πόση χαρά γίνεται στον Παράδεισο για εσάς τους αδικημένους, πραγματικά θα χαιρόσασταν που αδικείστε εξαιτίας μου..! Γιατί είναι ένα είδος καθημερινού αναίμακτου μαρτυρίου που περνάτε για χάριν μου, για να στεφανωθείτε, αλλά και για χάριν δική σας, να σας συγχωρεθούν κάποιες αμαρτίες..»
«Υπάρχει ο θάνατος. Μα, για πες μου, πώς ζεις την ζωή σου; Την ζεις καθημερινά λες και μια μέρα θα πεθάνεις έχοντας την Κρίση μπροστά στα μάτια σου; Ζεις την κάθε μέρα με σύνεση και διάκριση; Τότε όχι μόνο λέγεσαι άνθρωπος, αλλά άγγελος, γιατί έτσι ζουν οι Άγγελοι, προσμένοντας την Δευτέρα Παρουσία που θα δικαιώσει τους δικαίους και θα καταδικάσει τους αμετανόητους..», λέει ο Κύριος.
«Μα, γιατί τόσοι άδικοι θάνατοι;», λες. «Ξέρεις και σε αυτό υπάρχει απάντηση και είναι διπλή: αφενός Εγώ δεν σταυρώθηκα για σένα; Γιατί νομίζεις ότι τό’κανα; Γιατί έγινε ο Θάνατός μου η ζωή σου, για να μπορέσεις να ζήσεις και να αγιάσεις εσύ…το ακούς;»
«Απαρηγόρητοι άνθρωποι δεν υπάρχουν, όλοι μας λίγο πολύ παρηγορούμαστε κάπως. Σκαμπανεβάσματα έχει η ζωή και εσύ απλώς βλέπεις συνέχεια τα αρνητικά.. Παρατήρησε ότι όλοι τους έχουν στιγμές χαράς στην ζωή τους..»
«Πολλοί άνθρωποι βουλιάζουν. Αν θέλουν όμως, θα βουλιάξουν. Σημασία δεν έχει να ποιος τους έκανε να βουλιάξουν. Όχι. Σημασία έχει ποιος τους βοήθησε να σηκωθούν όταν οι άλλοι χλεύαζαν, κορόιδευαν, πρόδιναν, εξαντλούσαν και ξεζούμιζαν τον άλλο ψυχικά..
Αυτός το χέρι που τους βοήθησε, δεν ήταν άνθρωπος παρά μόνο ο Χριστός»
«Ας κοιτάξουμε τους εαυτούς μας, το χάλι μας κι ας το κάνουμε όπως έλεγε και ο Άγιος Παΐσιος χαλί που να οδηγεί κατευθείαν στον Παράδεισο! Ας ανοίξουμε το παράθυρο της καρδιάς μας να μπει φως, Φως Χριστού ας φωτίζει την ψυχή μας..»
«Ο Χριστός ποτέ δεν είπε ότι θα φέρει την ειρήνη στον κόσμο, αλλά είπε ότι εξαιτίας του θα γίνουν πόλεμοι. Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να είμαστε ειρηνοποιοί πρώτα εμείς, έπειτα θα το μεταδώσουμε στα παιδιά μας και από εκεί στα παιδιά των παιδιών μας..»
«Παρόλα όσα είπα, νομίζω δεν σε έπεισαν για την ύπαρξη της μιας και παντοτινής χαράς που δεν εξαλείφεται ποτέ; Χαρά είναι η υπακοή στον πνευματικό, η υπομονή στις θλίψεις, η αίσθηση όταν δίνουν τα χέρια, αλλά γεμίζει η καρδιά..»
