Ακούμε καιρό τώρα πως σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Χαιρόμαστε μιας και είμαστε περαστικοί και ταξιδιώτες από αυτόν τον κόσμο. Χαιρόμαστε επειδή για μας το είχε πει μάλλον ο Καβάφης.
Τα Χριστούγεννα είναι ο προορισμός. Εμείς τα βλέπουμε από μακριά. Άλλοτε πλησιάζουν κι άλλοτε ξεμακραίνουν. Και τότε αναρωτιόμαστε τι να είναι άραγε αυτό το παράδοξο που μας συμβαίνει.
Τα Χριστούγεννα μας φανερώνουν πόσο καλοί καπεταναίοι είμαστε. Πόσο μπορούμε και κουμαντάρουμε το πλοίο της ζωής μας. Πόσο πολύ θέλουμε να φτάσουμε εκεί και τι είμαστε διατεθειμένοι ενδεχομένως να θυσιάσουμε: επιμονή, αποφασιστικότητα, αυτοκριτική για το πόσο ικανοί είμαστε και άλλα τέτοια «καλούδια».
Όλα τούτα είναι και το καύσιμο του καραβιού μας, τα πανιά, ο αγέρας. Λίγα του δίνεις, μικρή απόσταση θα διανύσεις. Καθόλου καύσιμο; Τα ρεύματα θα σε παρασύρουν μακριά. Κι εκεί που ήσουν έτοιμος να χαρείς που φάνηκαν από μακριά τα Χριστούγεννα, ξαφνικά βρίσκεσαι μεσοπέλαγα να σε δέρνουν τα κύματα. Για άλλη μια φορά.
Τα Χριστούγεννα βάζουν τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Για να ξέρει ότι και κατεργάρης είναι και πάγκο έχει. Έτσι έχει την ευκαιρία να κοιτάξει τον εαυτό του κατάματα και να αποφασίσει αν θα ήθελε να συνεχίσει ως κατεργάρης η να αναζητήσει άλλη ταυτότητα, άλλο προσωπείο.
Επειδή με τα προσωπεία επιβιώνουμε μην έχοντας το κουράγιο να φανερώσουμε την αλήθεια μας. Μα σκέψου τον Χριστό μέσα στην ταπεινή φάτνη στη Βηθλεέμ: σου δείχνει με τον πιο φωτεινό τρόπο πως αφού εκείνος δεν χρειαζόταν προσωπείο, πολύ περισσότερο δεν το χρειάζεσαι ούτε κι εσύ. Θάρρος και αλήθεια.
Χριστούγεννα δίχως Χριστό είναι καράβι δίχως πηδάλιο. Χώρια που εκείνο που βλέπεις στο βάθος νομίζεις ότι είναι τα Χριστούγεννα, όμως από κοντά θα διαπιστώσεις πως είναι απλά μια αργία με πολλή μελαγχολία. Δεν είναι τα χρήματα, δεν είναι η δουλειά που λείπει. Είναι ο Χριστός για να κάνει αυτή τη μέρα Χριστούγεννα.
Τα Χριστούγεννα μας κρίνουν. Είναι ένας τεράστιος καθρέφτης. Λέει πάντα την αλήθεια. Για όποιον το αντέχει.
