Έκοβε και μοίραζε με τα ίδια Του τα χέρια τον καθαγιασμένο άρτο, εκείνη τη βραδιά του Μυστικού Δείπνου ο Θεάνθρωπος. Μοίραζε τα τεμάχια στους μαθητές Του, λέγοντάς τους:
«Λάβετε, φάγετε τούτο εστί το σώμα μου, το υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών».
Ακριβώς γι’ αυτό και η Θεία Ευχαριστία, ονόμαστηκε κατά τους αποστολικούς χρόνους και «κλάσις του άρτου».
Αυτό το κόψιμο του ενός άρτου σε κομμάτια, για να διανεμηθεί στους πιστούς αλλά και ο τρόπος με τον οποίο έγινε το κόψιμο αυτό από Τον Χριστό, το μιμήθηκαν επακριβώς οι Απόστολοι κατά την τέλεση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.
Έτσι, όταν στις Πράξεις των Αποστόλων συναντάμε τον όρο «κλάσις του άρτου», να θυμόμαστε ότι αυτός σημαίνει την Θεία Ευχαριστία.
Προσέξτε όμως τη μεγάλη και ανέκφραστη συγκατάβαση, στην οποία έρχεται και ταπεινώνεται ο Θεός μας: Δεν φτάνει ότι καταδέχεται να βάζουμε Αυτόν Τον Ίδιο, που μπροστά Του μετά φόβου και τρόμου στέκονται οι άγιοι άγγελοι, στο ακάθαρτο στόμα μας και στη ρυπαρή καρδιά μας, αλλά και «κλάται», δηλαδή κόβεται σε κομμάτια για εμάς!
Θα μου πείτε: Είναι αυτό συγκατάβαση;
Βεβαιότατα. Ας θυμηθούμε τι έγινε πάνω στον Σταυρό: Καρφώθηκε μεν εκεί το Σώμα Του Κυρίου αλλά ούτε τεμαχίστηκε, ούτε ένα οστό του δεν έσπασε. Το γεγονός αυτό μάλιστα έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στον αγαπημένο Του μαθητή, τον Ιωάννη, ο οποίος το τονίζει ιδιαιτέρως στο Ευαγγέλιό του, επισυνάπτοντας και την Προφητεία της Παλαιάς Διαθήκης: «Οστούν ού συντριβήσεται Αυτού».
Συνέτριψαν μεν οι στρατιώτες τα σκέλη των ληστών αλλά όταν έφτασαν στο Σώμα Του Χριστού, μία δύναμη τους σταμάτησε και το διαφύλαξε σώο, αλώβητο. Αυτός λοιπόν, Του Οποίου ούτ’ ένα οστό δεν έσπασε όταν βρισκόταν πάνω στον Σταυρό, κόβεται σε κάθε Θεία Λειτουργία, μικρά-μικρά κομμάτια για όλους εμάς!
«Μελίζεται και διαμελίζεται», όπως λέει ο λειτουργός εκείνη την ώρα, για να Τον μεταλάβουμε! Είναι ή δεν είναι αυτό μεγάλη και καταπληκτική συγκατάβαση;
Ό,τι λοιπόν δεν έγινε πάνω στον Σταυρό, γίνεται σε κάθε Θεία Λειτουργία επί του θυσιαστηρίου.
Ας δούμε όμως και άλλη μία πλευρά της θείας συγκατάβασης αλλά και μία νέα πλευρά του απερινόητου μυστηρίου. Ναι μεν κόβεται το Σώμα Του Χριστού, συγχρόνως όμως παραμένει αδιαίρετο και αμέριστο!
Δηλαδή: Με το τεμάχιο το οποίο ο ιερέας μας βάζει στο στόμα, δεν λαμβάνουμε μόνο μέλος ή τμήμα του Σώματος Του Χριστού αλλά ολόκληρο Τον Χριστό! Είτε μεγάλο, είτε μικρό είναι το τεμάχιο αυτό, μας μεταδίδεται μ’ αυτό ολόκληρος ο Χριστός, ο Οποίος μερίζεται αλλά δεν διαιρείται! Κόβεται σε τεμάχια αλλά παραμένει συγχρόνως ολόκληρος για τον καθέναν και την κάθεμία από εμάς!
Πως και με ποιον τρόπο; Μυστήριο ακατανότητο! Αλλά και τι στη Θεία Ευχαριστία δεν είναι μυστήριο;
Απ’ την βραδιά εκείνη του Μυστικού Δείπνου, όπου ο Χριστός παρέδωσε στους μαθητές Tου το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας μέχρι σήμερα, έχουν παρέλθει δύο χιλιετίες. Η θεϊκή αυτή τροφή, έχει θρέψει και ενδυναμώσει, μυριάδες μάρτυρες, αγίους, αγωνιστές!
Τούτες τις άγιες ημέρες λοιπόν, που αρκετοί ετοιμαζόμαστε να πλησιάσουμε το Ποτήριον της Ζωής, ας σκεφτούμε τι παίρνουμε μέσα μας: Σώμα και Αίμα Χριστού, που είναι για την ψυχή μας φάρμακο, τροφή, αλλά και δύναμη για να συνεχίσουμε νικηφόρα τον αγώνα της ζωής.
Παίρνουμε μέσα μας Τον Αρχηγό της ζωής και Νικητή του θανάτου! Κι απ’ την δύναμή Του, θ’ ατσαλώσει η τρεμάμενη ψυχή μας, θα τονωθεί η θέλησή μας, για να μπορέσουμε πιο γενναία να συνεχίσουμε το ταξίδι μας σ’ αυτόν τον κόσμο, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες του.
Ανέστης Βλάχος
