Σταυρός και Ανάσταση στην Εκκλησία μας πάνε μαζί. Σταυρός χωρίς Ανάσταση αλλά και Ανάσταση χωρίς Σταυρό δεν γίνονται αφού ο Σταυρός χωρίς την Ανάσταση θα ήταν ψεύδος εις βάρος όλης της ανθρωπότητος αλλά και Ανάσταση δίχως Σταυρό θα ήταν ουτοπία αφού δεν θα έδειχνε στον άνθρωπο ποιος είναι ο δρόμος που θα τον οδηγήσει στο ποθητό αποτέλεσμα της αναστάσεως και της αιωνίας ζωής.
Εάν μπορούσαμε μόνοι μας εμείς οι άνθρωποι να κερδίσομε την σωτηρία, ο Χριστός δεν θα σταυρωνόταν. Με το δικό του παράδειγμα μας έδειξε πως ο δρόμος για την ανάσταση, για όποιον την ποθεί, περνά από τον Σταυρό. Μας έδειξε πως ο δρόμος για την ανάσταση, δεν είναι άλλος από τον μονόδρομο του Γολγοθά.
Γι’ αυτό και πρέπει να συσταυρωνόμαστε συνεχώς μαζί Του σταυρώνοντας τα πάθη, τον εγωϊσμό, τη φιλαυτία και την έπαρση μας για να συναναστηθούμε και μαζί Του.
Πίσω από τη Σταύρωση κάθε πιστός βλέπει το φως και το κάλλος της Αναστάσεως, έτσι και πίσω από τα δάκρυα των πτώσεων του ελπίζει και αγωνίζεται για την προσωπική του ανάσταση.
Με την άρση του προσωπικού μας σταυρού, τη μετάνοια και την εν Χριστώ ζωή μας, με την αγάπη στο Θεό και την εικόνα Του, τον άνθρωπο, ανυπόκριτα και χωρίς διάκριση, θα ζήσομε από εδώ την ανάσταση.
Αυτό μόνο ζητά από εμάς ο Θεός και αυτή η σταυροαναστάσιμη στάση ζωής κατεργάζεται την προσωπική μας σωτηρία. Η νίκη του Χριστού μόνο έτσι θα γίνει και νίκη δική μας και η Ανάσταση Του και δική μας ανάσταση.
