“Ηξερα και έγω ένα πολύ προικισμένο παιδί, άριστος στο πανεπιστήμιο, σε σχολή θετικής επιστήμης, κιθάρα έπαιζε,ηθοποιός ήταν, διασκεδαστής μεγάλος στην παρέα, που πήρε μία μέρα την απόφαση να γίνει μοναχός στο Άγιον Όρος.
Κι όταν τον ρώτησα γιατί, μου λέει:
«Τι να σου πω θα στο πω απλά.
Δεν μπορώ να μασουλίζω κοτόπουλο μπροστά στην τηλεόραση, με κάμποσα παιδιά δίπλα, και με μία γυναίκα πότε γκρινιάζουσα, πότε ευχαριστημένη, κι εγώ πότε ευχαριστημένος και πότε όχι, κι αυτό να λέω ότι είναι η ζωή. . .
Δεν έχω κάποιο πρόβλημα, αλλά νομίζω ότι υπάρχει και κάτι παραπάνω άπο αυτό. Είναι παράξενο αυτό το κάτι παραπάνω πράγματι υπάρχει.
Σημειωτέον ότι, όταν ο ίδιος πήγαινε στο Άγιον Όρος, όντας σε μία πολύ δύσκολη στιγμή, με όλους τους συγγενείς και τους φίλους του να του αντιτίθενται, και περιμένοντας στον σταθμό Λαρίσης το τρένο, άκουσε από κάπου παραπέρα την Φραγκοσυριανή («Μια φούντωση, μια φλόγα, έχω μέσα στην καρδιά, λες και μάγια μου χεις κάνει , Φραγκοσυριανή γλυκιά κλπ. ) , και άρχισε να κλαίει, νιώθοντας βαθιά κατάνυξη μέσα του: πίσω απ’ την άπιαστη Φραγκοσυριανή ζούσε όλος ο πόθος αυτού του Θεού, η αγάπη Του, που έβαλε τον έρωτά Του μέσα μας. Αυτό το «περισσόν», λοιπόν, να μην το περιφρονούμε….
Γιατί αυτό είναι και το νόημα της θείας Λειτουργίας…
Βλέπετε, στην θεία Λειτουργία δεν έρωτάσαι απλώς αν θέλεις να φάς και να πιείς, αλλά σου προσφέρεται Σώμα και Αίμα Χριστού.
Δηλαδή το ψωμί και το κρασί που έφερες εσύ σου τα δίνει πίσω στην υπέρτατη μορφή, στην υπέρτατη ευλογημένη τους θεοειδή μεταβολή.
Σου δίνει δηλαδή κάτι πολύ περισσότερο απ’ ό,τι κανονικά θα ήθελες. Και όλη η Εκκλησία, όλη η εκκλησιαστική ζωή έχει αυτό το υπερβολικό και υψηλό……
π. Νικόλαος Λουδοβίκος