Μέρες χαράς, μέρες Μεταμόρφωσης: “Βολίδες θεότητας” βγαίνουν μέσα από την Εκκλησία αυτή την περίοδο και δεν το νιώθουμε…
Η θεοπτία, η όραση του Ακτίστου Φωτός του Χριστού είναι η ανώτερη πνευματική βαθμίδα της Εκκλησίας για όσους φτάνουν μέχρι εκεί.
Η Εκκλησία δεν είναι ούτε φιλανθρωπικό ίδρυμα, ούτε θρησκευτικός οργανισμός για να καλύπτει μεταφυσικές ανησυχίες.
Η Εκκλησία υπάρχει για να χαρίζει στον άνθρωπο το υπερφυσικό Φως του Χριστού και να φωτίζει τη σκοτισμένη καρδιά του.
Υπάρχει βέβαια ο φόβος του τέλους, της Κρίσης, της αιώνιας κόλασης, αλλά για να ξυπνάει τον άνθρωπο από την αμέλεια και τα πάθη.
Δεν ήταν ποτέ στόχος της Εκκλησίας να φοβίζει τους ανθρώπους με απειλές, αλλά να τους ξυπνάει με κάθε τρόπο.
Για να μπορέσει ένας άνθρωπος να έρθει σε επίγνωση Θεού θα πρέπει καταρχήν να δει το φοβερό τέλος του θανάτου που πλησιάζει.
Κάποιοι κατηγορούν την Εκκλησία γι’ αυτό, αλλά η Εκκλησία ακολουθεί το λόγο του Χριστού, που χρησιμοποιεί το θάνατο παιδαγωγικά.
Η πρώτη αυτή βαθμίδα ονομάζεται Κάθαρση: η αμαρτία, τα πάθη, η αμέλεια, η λήθη και η περιφρόνηση του Θεού προβάλλονται ως φοβερά.
Όπως στην αρχαία Τραγωδία οι πιστοί συγκλονισμένοι κατανοούν το μέγεθος της πνευματικής τους πτώσης και μετανοούν…
Γονατίζουν, ικετεύουν, νηστεύουν, σταματούν να αδικούν και να κρίνουν τους άλλους, εξολογούνται. Η αμαρτία είναι κάτι τρομερό…
Δεν υπάρχει αδιέξοδο σε αυτή τη βαθμίδα, αφού υπάρχει ο Χριστός, που συμπορεύεται σε αυτή την επώδυνη διαδικασία της Κάθαρσης…
Ο κόσμος βέβαια μέσα στην τύφλωσή του δεν κατανοεί αυτόν τον κόπο του πιστού και μιλάει για έναν σκληρό Θεό που δεν υπάρχει κτλ.
Επόμενη πνευματική βαθμίδα είναι ο Φωτισμός.
Εδώ ο πιστός περνάει στην επίγνωση μιας αλήθειας πιο βαθιάς: αρχίζει να βλέπει…
Βλέπει παντού όχι την αμαρτία, αλλά μια θαυμαστή σοφία που όλα τα τακτοποιεί. Δε βλέπει κανέναν ως κακό, αλλά ως αδερφό…
Το κακό βέβαια το βλέπει, αλλά το καταργεί μέσω του καλού: της ανοχής, της συμπάθειας, της αγάπης. Αυτό το έμαθε από την δική του ζωή…
Τελική βαθμίδα της Εκκλησίας είναι η Θέωση. Εδώ φτάνουν όσοι πέρασαν με επιτυχία τα προηγούμενα στάδια…
Η αγάπη και ο έρωτας στο Χριστό έχουν νικήσει το φόβο: “Η Αγάπη έξω βάλλει τον φόβον”. Δε φοβούνται το Θεό, το θάνατο, την Κρίση.
Επιπλέον δεν είναι κοντά στο Χριστό για να κερδίσουν τον Παράδεισο. Δε λειτουργούν με συμφέρον. Δε βλέπουν το Θεό ως εργοδότη…
Είναι κοντά στο Χριστό ως εξαγορασμένοι δούλοι, ως άξιοι υπηρέτες, αλλά κυρίως ως άσωτοι γιοι που επέστρεψαν και χαίρονται τον Πατέρα τους.
Μέσα σε αυτή τη ζεστασιά μένουν, με αυτό το αόρατο, αλλά ζωντανό χάδι του Θεού γαληνεύουν, με λόγια στοργικά μιλάνε στο Χριστό.
Με σιωπή και προσευχή, γεμάτοι ευγνωμοσύνη ζουν τη ζωή έχοντας άγρυπνα όλη τους την προσοχή και την καρδιά στον Κύριο των πάντων.
Κάποτε ή και πιο συχνά, ένα υπερκόσμιο φως τους λούζει… Βρίσκονται σε κατάσταση θέωσης… Μια ουράνια χαρά τους πλημμυρίζει, όπως τη ζήτησαν.
Εκεί μας θέλει ο Χριστός, αφού πρώτα τον πιστέψουμε και τον ακολουθήσουμε με αυταπάρνηση, όπως οι μαθητές Του.
Ας περάσουμε από την κατάσταση του δούλου που φοβάται την κόλαση, στην κατάσταση του υπηρέτη που ζητάει τον Παράδεισο.
Κάποτε θα χρειαστεί να επιστρέψουμε κι εκεί, για να ξυπνήσουμε τον εαυτό μας από κάποια αμαρτία ή πάθος και να τον ενθαρρύνουμε με δωράκια.
Η βαθμίδα όμως όπου μας θέλει ο Χριστός είναι αυτή: να νιώθουμε ως παιδιά, ως φίλοι, ως δικοί Του. Μόνο έτσι θα κινηθεί η κόλαση του φόβου.
Ο Χριστός δεν ήρθε να μοιράσει ηθικές εντολές, αλλά να καθαρίσει τα μάτια μας για να Τον δούμε καθαρά μπροστά μας…
Μόνο Αυτός είναι ο απόλυτα Καλός, Ηθικός, Δίκαιος και μόνο οι δικοί Του θα είναι οι μόνοι στον κόσμο καθαροί, δίκαιοι, ηθικοί, τέλειοι.
Η εξωτερική ηθική καθαρότητα και δικαιοσύνη του χωρίς Θεό κόσμου παρομοιάστηκε με βρώμικο τάφο από τον Χριστό.
Ας είμαστε κοντά Του με κάθε κόστος μέσα σε αυτό τον άθεο κόσμο, για να έχουμε ελπίδα να αναστηθούμε μαζί Του την κατάλληλη στιγμή…
Βασίλης Φράγκος
