Φοβοῦμαι γενικῶς ότι ἡ ἀνθρωπότητα ἡ σημερινή πῆγε πολύ πιό πέρα ἀπό τόν ἄσωτο.
Ὅταν συζητᾶς μέ ἕναν νέο σήμερα, διαπιστώνεις ὅτι ὄχι ἁπλῶς ἔκανε πολλά πράγματα, ὄχι ἁπλῶς ἔφθειρε τόν ἑαυτό του, τόν ἔχει τσακίσει, τόν ἔχει σμπαραλιάσει τόν ἑαυτό του, ἀλλά εἶναι διαλυμένος ὡς ὕπαρξη, ἔχασε τήν ταυτότητά του.
Δέν ξέρει: ὑπάρχει, δέν ὑπάρχει;
Δέν ξέρει τί σημαίνει, ἄς ποῦμε, νά εἶναι κανείς ἄνθρωπος, νά ἔχει ὀντότητα, νά μπορεῖ νά πεῖ ἕνα ὄχι, νά μπορεῖ νά πεῖ ἕνα ναί· τίποτε.
Αὐτό ἔπαθαν τά παιδιά σήμερα. Χύμηξαν στή ζωή. Δέν εἶδαν τή ζωή μέ σεβασμό.
Δέν εἶδαν τό μυστήριο τῆς ζωῆς μέ σεβασμό καί ἀπό ἀπόσταση, ὅπως πρέπει νά κάνει τό λογικό ὄν, ἀλλά χύμηξαν καί ἀπόλαυσαν τή ζωή κατά ἕναν τέτοιο τρόπο, πού τήν ξεπουπούλιασαν καί μαζί μέ τό ξεπουπούλιασμα τῆς ζωῆς ξεπουπούλιασαν καί τόν ἑαυτό τους.
Μέ πόσα παιδιά καθόμαστε καί λέω:
«Τί νά σοῦ κάνω τώρα, παιδί μου, τί νά σοῦ κάνω; Τό μόνο πού σοῦ μένει εἶναι, ἄν μπορεῖς, νά κάνεις αὐτό τουλάχιστον.
Πές ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ· ῾῾Τά ἔκανα θάλασσα. Δέν ξέρω τίποτε. Δέν ξέρω τί μοῦ γίνεται, ἀλλά βρῆκα ἐδῶ ἕναν ἱερέα πού ἔχει τή διάθεση νά μέ ἀκούσει᾿᾿.
Καί κάθισε ἐδῶ καί ἄκου. Ἄκου.
Σιγά-σιγά, σιγά-σιγά θά βρεῖς τόν ἑαυτό σου, θά ξαναφτιάξει ὁ ἑαυτός σου, καί μετά ὡς ἐλεύθερο ὄν νά δώσεις τόν ἑαυτό σου στόν Θεό.Ἀλλιῶς, δέν θά βροῦμε καμιά ἄκρη».
Από ομιλία π.Συμεών Κραγιοπούλου.
( Η Φωτό στην Ερυθρά θάλασσα .Σήκωσε το ένα χέρι να εξηγήσει κάτι , σήκωσε κ το άλλο κ ο φακός τον έπιασε…κρυφίως πάντα )