Μέσα στα εκκλησιαστικά δρώμενα συχνά υπάρχει μια εκτίμηση, ένας σεβασμός στο πρόσωπο του ιερέα, της πρεσβυτέρας των παιδιών. Ο εκκλησιαστικός χώρος, ο χώρος της ενορίας είναι ο χώρος που η ιερατική οικογένεια νοιώθει πιο ασφαλής.
Ζει την καταξίωση και την αναγνώριση.Η ιερατική οικογένεια σήμερα δεν είναι η γραφική οικογένεια που παρουσιάζει το καφέ της χαράς. Δεν είναι τέλεια, είναι ανθρώπινη και έχει το δικαίωμα να έχει τις αδυναμίες και τα προτερήματά της, όπως όλοι.
Όμως ας αναλογιστούμε πώς βιώνει την πραγματικότητα της ζωής της αυτή η οικογένεια στη σημερινή κοινωνία, στο σχολείο, στον περίγυρο, στην εργασία που θα πρέπει να εργαστεί ο ιερέας ή η πρεσβυτέρα;
Συχνά υφίστανται ένα μπούλινγκ ή στοχοποιείται για κάθε ζήτημα που προκύπτει.
Και πάλι γίνεται το εξιλαστήριο θύμα ενός αντίθετου καθηγητή, διευθυντή, προϊσταμένου, συμμαθητή…. Είναι το παιδί του παπά, η γυναίκα του παπά, ο παπάς….
Στην κοινωνία μας παλεύουμε ενάντια στο ρατσισμό, το φονταμενταλισμό, αγωνιζόμαστε υπέρ της δημοκρατικότητος και της διαφορετικότητας … και καλά κάνουμε!..
Δυστυχώς όμως αυτό το κάνουμε εμφορούμενοι από την ιδιοτέλειά μας και μονομερώς.
Όταν πρόκειται όμως να σταυρώσουμε έναν κληρικό ξεχνάμε όλα τα πιο πάνω για να επιδείξουμε τα βάρβαρα πάθη μας, που οι αιώνες και οι δημοκρατίες και οι παιδείες δεν κατόρθωσαν να εξαλείψουν ή να καλλιεργήσουν….
Είναι ανάγκη η κοινωνία μας να αποκτήσει όχι εκπαίδευση, αλλά παιδεία.
Η εκπαίδευση είναι σαν την βενζίνη που γεμίζει το αυτοκίνητο. Η παιδεία είναι εκείνη που θα κινήσει με ασφάλεια το αυτοκίνητο της ζωής μας.
π.Ιωαννίκιος Γιαννόπουλος