«Λέγω δὲ ὑμῖν· πᾶς ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ· ὁ δὲ ἀρνησάμενός με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀπαρνηθήσεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ…
Ὅταν δὲ προσφέρωσιν ὑμᾶς ἐπὶ τὰς συναγωγὰς καὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας, μὴ μεριμνᾶτε πῶς ἢ τί ἀπολογήσησθε ἢ τί εἴπητε· τὸ γὰρ ῞Αγιον Πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἃ δεῖ εἰπεῖν» (Κατά Λουκάν ιβ΄ 8-12).
Καθώς προχωροῦμε καί συνεχίζει πάντοτε νά μαίνεται γύρῳ μας ὁ πόλεμος ἀπό ὁρατούς καί (κυρίως) ἀοράτους ἐχθρούς, ἄς θυμόμαστε ὅτι, πέραν τῆς μετάνοιας καί τοῦ προσωπικοῦ μας πνευματικοῦ ἀγῶνα, αὐτή εἶναι ἡ κύρια πράξη ἀντίστασης καί συνάμα τό βασικό μας χρέος μέσα στόν δαιμονικό ζόφο πού μᾶς κυκλώνει ἀσφυκτικά: το νά ὁμολογοῦμε Χριστό.
Καί ὁμολογῶντας Τον, νά λέμε βεβαίως καί γιά ὅλα τά θέματα τήν ἀλήθεια (πραγματικά μαζί πᾶνε αὐτά – γιατί Ἐκεῖνος εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἄρα δικές Του εἶναι καί ὅλες οἱ ἐπιμέρους ἀλήθειες).
Καί ἐπίσης νά μή φοβόμαστε τίς διώξεις, οὔτε νά διστάζουμε σκεπτόμενοι τί θά ποῦμε, προκειμένου νά ὑπερασπιστοῦμε τήν πίστη μας.
Ὅπως τό ἀκούσαμε ἐπακριβῶς ἀπό τά ἴδια τά χείλη Του, θά μᾶς φωτίσει ἐκείνη τήν ὥρα τό Ἅγιο Πνεῦμα καί θά μᾶς δώσει θάρρος καί παρρησία.
Γιά νά μήν ἀγωνιοῦμε ἄσκοπα γιά τό τί πρέπει νά πράξουμε στους σκοτεινούς αὐτούς καιρούς, γιά νά μή βαυκαλιζόμαστε αἰθεροβατώντας γιά τήν ἀποτελεσματικότητα τῶν ὅποιων (πολιτικῶν ἤ ἄλλων κοσμικῶν) κινήσεων καί ἐνεργειῶν μας καί φυσικά γιά νά μή σπαταλοῦμε δυνάμεις ἐπί ματαίῳ, καιρός ἐπιτέλους νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι αὐτή εἶναι ἡ μόνη δράση πού πραγματικά μπορεῖ νά φέρει ἀποτέλεσμα ἀπέναντι σέ ἕνα πανίσχυρο παγκόσμιο διαβολοσύστημα καί μέσα στήν καρδιά ἑνός τρομακτικοῦ πολέμου πού, ἐπειδή εἶναι ἐξολοκλήρου πνευματικός, δέν μπορεῖ νά κερδηθεῖ παρά μόνο μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί μέ τή χρήση ἐκ μέρους μας καθαρά πνευματικῶν ἐπίσης ὅπλων…
Νεκτάριος Δαπέργολας