Δεν θα θυμώσω!Δε θα τρομάξω!Δεν θα φοβηθώ!….Απλά θα αγαπήσω!
Θα πιστέψω περισσότερο στο Χριστό!
Θα κάνω την αυτοκριτική μου: ως κληρικός θα μιμηθώ τους πυθαγορείους στην ενδοσκόπησή μου “πη παρέβην, τι δ’ έρεξα, τι μοι δέον ουκ επετελέσθη” και τον Παύλο: “έκαστος βλεπέτω πως εποικοδομεί”!
Θα θερμάνω την προσευχή μου να φθάσει στο θρόνο του Θεού, όχι για μένα μόνο, αλλά και για εκείνα τα έρημα παιδιά που μαζί με τον κάδο σηκώνουν και το βάρος των ενοχών και των απωθημένων!
Που αναζητούν έναν “αποδιοπομπαίο τράγο” για να συσσωρεύσουν την εκδίκηση από όλη την κοινωνική παρακμή και απαξία!
Θα σταυρωθώ, όπως Εκείνος γιατί αγάπησε, για να αγαπήσω πιό πολύ!
Θα κρατώ πιό ισχυρά στα τρεμάμενα χέρια μου το Άγιο Ποτήριο με δέος και σεβασμό για να τους το προσφέρω… Αυτός είναι ο προορισμός μου!
Θα ευχηθώ αυτοί που σπρώχνουν τον κάδο να τον κρατήσουν!
Να τον κρατήσουν εκεί στο χείλος του γκρεμού!
Γιατί ο κληρικός από τότε που φορά το ράσο πάντα στο χείλος του γκρεμού και στο μεταίχμιο θα προσμένει την Ανάσταση!
Δεν θα αρνηθώ την συνύπαρξή μου με τους άλλους μέσα στον κάδο των απορριμμάτων γιατί γνωρίζω ότι είναι αλήθεια αυτό που ο Απόστολος Παύλος επροεφήτευσε:
“βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα, ἕως ἄρτι”.
“Χριστώ συνεσταύρωμαι” “Ζω δε ουκέτι εγώ” “Ζει δε εν εμοί ο Χριστός”
“Ο αυτός εις τους αιώνας”!Αμήν.
π.Ιωαννίκιος Γιαννόπουλος