Διηγείται ο πατήρ Ραφαήλ Νόικα:
Κάποιος μοναχός μου είπε: Μάλωσα με έναν μοναχό (από ένα άλλο μοναστήρι) αλλά ύστερα ματάνοιωσα και ήθελα να του ζητήσω συγγνώμη.
Εκείνος όμως ούτε ήθελε να ακούσει για εμένα, τόσο πληγωμένος ήταν.
Και σκεφτόμουν, αύριο, μεθαύριο θα φύγω και θέλω και να Κοινωνήσω. Πλήγωσα τον αδελφό μου και πώς θα πλησιάσω την Θεία Κοινωνία.
Αλλά και πώς να συνεχίσω και την Οδό της Μετανοίας, αφού δεν με θέλει πια ο αδελφός μου. Εγώ θέλω να του ζητήσω συγγνώμη αλλά εκείνος ούτε θέλει να ακούσει για μένα.
Θυμήθηκα τότε έναν λόγο της Θείας Λειτουργίας του Μ. Βασιλείου «… Κύριε λάλησον εις την καρδίαν αυτών υπέρ της Εκκλησίας σου και παντός του λαού σου».
Ο μοναχός αυτός θυμήθηκε αυτό το λάλησον και είπε: «Κύριε λάλησε Εσύ στην καρδιά του για την μετάνοια μου, πες του ότι μετανοιώνω για ό,τι έκανα, ότι του ζητάω συγγνώμη και ότι κι εγώ τον συγχωρώ.
Και συνέχισε λέγοντας – την επόμενη φορά που τον είδα ήταν σαν να μην υπήρχε ποτέ σύννεφο στον ουρανό, όλα εξαφανίστηκαν και η συμφιλίωση έγινε!»
Από το Βιβλίο «Η Καλλιέργεια του Πνεύματος» Έκδοσις ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ