« Ως σήμερον εισήχθη εν τω οίκω Κυρίου »
Εν ριπή οφθαλμού παρήλθον 14 συναπτά έτη αφ’ ότου το πλήρωμα της Εκκλησίας της Ιεράς Μητροπόλεως Ρόδου ήλθε να διακονήσει εκ της θέσεως του κληρικού ένας πολυσχιδής και πολυτάλαντος νέος με αγνή και πυρίπνοο λευιτική καρδιά.
Το άκουσμα της εισόδου του, κατά κόσμον Λεωνίδα Φ. Μισσού, στον Ιερό Κλήρο ήταν αναμενόμενο, αφού εξ απαλών ονύχων άπαντες είχαν διαισθανθεί την έκβαση της πορείας της ζωής του. Απλώς το επιστέγασμα του όλου ζητήματος ήταν θέμα χρόνου, ώστε ο ίδιος να συναισθανθεί την Φωνήν του Κυρίου Αυτού.
Όλοι ενθυμούνται την λαμπρά διακονία του στην Ιερά Μονή του Πανορμίτου Σύμης και όλοι αναπολούν και αναμιμνήσκονται « ημερών αρχαίων », όπου η πληθωρική του παρουσία προσέδιδε κύρος και μεγαλείο όπως αρμόζει στην ακτινοβολία της Μονής.
Οι γνώσεις του, η μόρφωση του και η ευρυμάθεια του μπορούν να χαρακτηριστούν άψογες, αφού ως ανήσυχο πνεύμα ποτέ δεν επαναπαύεται στα μέχρι τούδε κεκτημένα του και συνεχώς αναζητεί και επιζητεί την διεύρυνση των πνευματικών του οριζόντων.
Γεννημένος στην Αμερική από ευσεβείς Συμαίους ατύχησε να χάσει σε παιδική ηλικία τον πατέρα του. Όμως το πηδάλιο της ζωής του ανέλαβε να κυβερνήσει μια σιδηρά γυναίκα, η μητέρα του, η κ. Αναστασία.
Με την περάτωση των εγκυκλίων γραμμάτων, εργάστηκε άοκνα ως Γραμματεύς της Ιεράς Μονής Πανορμίτου επί σειρά ετών μέχρι της παραιτήσεως του για να χειροτονηθεί Διάκονος κατόπιν προτροπής του πνευματικού του πατρός και τότε Μητροπολίτου Ρόδου κ.κ.Αποστόλου Διμέλη.
Εξάλλου και ο ίδιος τότε είχε και ηλικίαν και ανάστημα ικανόν να εργαστεί στον πολύπαθο Αμπελώνα του Κυρίου. Μόνο μέλημα του ήταν να φανεί επαρκής θεριστής αφού « πολύς ο θερισμός οι δε εργάται ολίγοι ».
Έτσι, εντολή της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου ανήλθε στον πρώτο Βαθμό της Ιεροσύνης στον κατάμεστο πανηγυρίζοντα Μητροπολιτικό Ιερό Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου Ρόδου και ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων.
Το εκκλησίασμα απαρτίζετο από πλήθος κόσμου, Αρχών του Τόπου και φοιτητών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και των Τουριστικών Σχολών όπου ειργάσθη δια μικρό διάστημα και πάμπολυ και καινοφανές για τα Ροδιακά δεδομένα κόσμο.
Όλοι ήλθαν να βροντοφωνάξουν το « Άξιος » ομοθυμαδόν και μιά ψυχή. Έπειτα ο μέχρις στιγμής εκείνης Λεωνίδας ήταν ο άνθρωπος τους που πανθομολογουμένως ήταν έτοιμος να τους ακούσει και να τους βοηθήσει αδιακρίτως.
Λίγες μέρες μετά ακολούθησε και η εις πρεσβύτερον χειροτονία του προχειριζόμενος Αρχιμανδρίτης. Τι κι αν ο κόσμος τον ελάτρεψε και τον εκτίμησε ;
Ο πονηρός δεν το άσησε ήσυχο, συκοφαντίες, προβλήματα και σειρά μεταθέσεων εις « δυσμενείς » τόπους και ενορίες ως σήμερα. Εκείνος όμως ατένισε με χαρά και δημιουργικότητα την κάθε πρόκληση – πρόσκληση και ως αφορμή για περισσότερη εργασία και περισυλλογή.
Ποτέ δεν κάμφθηκε από την περιθωριοποίηση του που μεθόδευσαν τα μικροσυμφέροντα και οι χαμερπείς σκοπιμότητες. Το πολύπλευρο έργο του, το εκκλησίασμα, η αποδοχή από παράγοντες της κοινωνίας και οι πιστοί ακόλουθοι είναι η απάντηση σε όλη την λάσπη τους.
Βέβαια ως άνθρωπος κι αυτός είναι λογικό να έχει πικρία, παροδικώς όμως, αφού οι οφθαλμοί του αποβλέπουν τους Ουρανούς. Και όπως μας εκμυστηρεύθηκε στενός του φίλος και συνεργάτης όλα τα τραβά για την αγάπη εκείνου που τον αφώρισε εκ κοιλίας μητρός.
« Επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος » αφού πλείστα όσα μπορούν να ειπωθούν με αφορμή της χειροτονίας του ως εύφημος μνεία.
Πατρικώς θα τον συμβούλευα να παραμείνει ο πατέρας Αθανάσιος που όλοι γνωρίζουμε και αγαπούμε. Το μόνο που να τον απασχολεί είναι ο της δικαιοσύνης στέφανος.
Έπειτα κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον. Τα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται ενώ οι πράξεις μας μένουν και η δικαίωση μας θα έλθει σε πείσμα των φθονούντων ημάς.
Έτη πολλά πατέρα Αθανάσιε και καλόν Παράδεισον !
o Κ. Χ.
Πηγή: https://www.ekklisiaonline.gr/nea/sygklonistiki-katathesi-psychis-apo-ton-archim-athanasio-misso-gia-ta-14-chronia-diakonias-tou/