Έρχονται στιγμές που όλα σε …”θυμώνουν”.
Ακόμη και ο ήχος από τις καμπάνες και τα σήμαντρα… ή και αυτές οι … ψαλμωδίες.
Κι αρχίζεις έναν “τσακωμό” με το Θεό….που όμοιος του δεν υπάρχει .
Κάθεσαι σ ένα πέτρινο πεζούλι… Τον βάζεις απέναντι σου και ξεκινάς να Τον “πυροβολείς” με αμέτρητα…”ΓΙΑΤΙ” !!!
Κι όσο δεν παίρνεις απάντηση, με τόση σφοδρότητα συνεχίζεις την επίθεση.
Έχεις την απαίτηση να εισχωρήσεις στην δική Του λογική ….
Θέλεις να τα κατανοήσεις όλα ….και εν ανάγκη να σταθείς και πιο μπροστά απ’ Αυτόν…
Να φανείς πιο αυστηρός και πιο δίκαιος απ’ Αυτόν.
Να του φορέσεις τα δικά σου , λερωμένα από τα πάθη… γυαλιά.
Να Τον επιπλήξεις για την ανοχή Του γιατί η δική σου λογική λέει ότι όπου ένας τόπος χαρακτηρίζεται “Άγιος” θα πρέπει εκεί να είναι όλα… άγια.
Αλλά τελικά….. κατανοείς, για μια ακόμη φορά, ότι η Αγάπη Του καλύπτει ενίοτε και την … Δικαιοσύνη Του, περιμένοντας την … επιστροφή, κάτι που δεν έχουμε καταλάβει όλοι εμείς οι ευκόλως κρίνοντες και …κατακρίνοντες , αγνοώντας ότι η δική μας “δικαιοσύνη” μπορεί να μην είναι τίποτα άλλο, παρά ένας τεράστιος… εγωισμός.
π.Γεώργιος Πετρ.
